حفص گويد: نزد امام كاظم (ع) بودم به مردي كه در محضرش بود فرمود: آيا ميخواهي در دنيا عمر طولاني داشته باشي؟ گفت : آري، امام كاظم (ع) براي چه مي خواهي در دنيا بماني؟ عرض كرد: براي سوره توحيد 000000 حفض گويد: من كسي رانديدم كه مانند امام كاظم (ع) بر خود بيمناك و همچنين اميدوار باشد. قرآن را با حزن واندوه مي خواند. هنگامي كه قرآن را تلاوت مي كرد گويا انساني را مخاطب خود ساخته است.(1)

امام صادق (ع)فرمود:

"اِنَ الْقُرآنَ نَزَلَ بالْحُزْنِ فَاقْرَوهُ بالْحُزْنِ" (2) قرآن با حزن نازل شد پس آن را با حزن و اندوه بخوانيد نتيجه:خواندن قرآن با صوت حزين اثر معنوي وروحاني خاصي را به مستمع و قاري مي بخشد وزمينه بسيار خوبي براي بكاء و گريه فراهم مي كند.