عصر قرآن عصر فصاحت و بلاغت است , يعنى تمام هنر مردم آن زمان فصاحت و بلاغت بود .



اين مطلب معروف است كه بازارى داشتند بنام بازار عكاظ . در ماههاى حرام كه جنگ قدغن بود , اين بازار عرصه هنرنمائى هاى شعرى بود . شعراى قبائل مختلف مىآمدند و شعرهائى كه سروده بودند در آنجا مى خواندند . شعرهائى كه در آن بازار انتخابمى شد به ديوار كعبه مىآويختند .



هفت قصيده اى كه به معلقات سبع مشهور است از اشعارى بود كه بالاتر از آنها به نظر عرب نمى رسيد مدتها به همان حالت باقى مانده بود . بعد از آمدن قرآن خودشان آمدند و آنها را جمع كردند و بردند .



لبيد ابن زياد از شعراى درجه اول عرب است , پس از نزول قرآن , وقتى مسلمان شد , به كلى ديگر شعر نگفت , و دائما كارش قرآن خواندن بود .



باو گفتند چرا ديگر حالا كه مسلمان شدى از هنرت در دنياى اسلام استفاده نمى كنى و شعر نمى گوئى ؟



گفت ديگر نمى توانم شعر بگويم اگر سخن اين است ديگر آن حرفهاى ما همه هجو است و من آنقدر از قرآن لذت مى برم كه هيچ لذتى براى من بهتر از آن نيست !

اشنايي با قران 1-2 ص245

فصاحت(2)



شعر و ادب و فصاحت و بلاغت و زيبائى بيان خودش يك وسيله ايست براى بهتر رساندن هر پيام ! حالا پيام هر چه مى خواهد باشد يك نفر سياسى هم اگر بخواهد پيام سياسى خودش را بهتر به مردم برساند با شعر و ادب آميخته مى كند و شما مى بينيد يك شاعر عالى به اندازه صد كتاب در مردم اثر مى گذارد يعنى آن زيبائى شعر , در تأثير بخشى بيشتر مطلب اثرى بسزا دارد . خود قرآن كريم از همين معنى استفاده كرده يعنى قرآن هنر را در خدمت پيام الهى قرار داده و اين امتياز در قرآن عامل فوق العاده مؤثرى در پيشرفت و پيشبرد اهداف قرآن بوده و مى بينيم كه يك جهت اعجاز قرآن در فصاحت و زيبائى آنست .

تماشاگه راز ص92