1. اگر انسان از غير كسب ، مالى بدست آورد مثلا چيزى به او ببخشند؛ و اين مال از مخارج سالش زياد آمد مستحب است كه خمس آن را بدهد.(663)

2. اگر انسان ارثى از خويشاوندى دور ببرد و نداند چنين خويشى دارد، و از مخارج سالش نيز زياد بيايد، مستحب است خمس آن را بدهد. (664)

3. چيزى را كه انسان ، بابت زكات به فقير مى دهد، لازم نيست به او بگويد كه زكات است ؛ بلكه اگر فقير خجالت بكشد، مستحب است به طورى كه دروغ نشود به اسم پيشكش بدهد، ولى بايد قصد زكات نمايد. (665)

4. بعد از جدا كردن زكات ، لازم نيست فورا آن را به مستحق بدهد؛ ولى اگر به كسى كه مى شود زكات داد، دسترسى دارد، احتياط مستحب است كه دادن زكات را به تاءخير نيندازد.(666)

5. مستحب است كه انسان زكات گاو، گوسفند و شتر را به فقيرهاى آبرومند بدهد، در دادن زكات نيز خويشان خود را بر ديگران ، و اهل علم و كمال را بر غير آنان و كسانى را كه اهل سؤ ال نيستند بر اهل سوال ، مقدم بدارد. اگر دادن زكات به فقيرى كه از جهت ديگرى بهتر است ، مستحب مى باشد زكات را به او بدهد.(667)

6. بهتر است كه زكات را آشكارا و صدقه مستحبى را مخفى بدهند.(668)

7. اگر كسى موقع غروب شب عيد فطر، زكات فطره بر او واجب نيست ، تا بيش از ظهر روز عيد، شرطهاى واجب شدن فطره در او پيدا شود، مستحب است كه زكات فطره را بپردازد.(669)

8. كسى كه فقط به اندازه يك صاع (تقريبا سه كيلو) گندم و مانند آن دارد، مستحب است كه زكات فطره را بدهد.(670)

9. احتياط مستحب است كه زكات فطره را فقط به فقراى شيعه بدهد.(671)

10. مستحب است كه در دادن زكات فطره ، خويشان فقير خود را بر ديگران مقدم دارد، بعد همسايگان فقير را، سپس اهل علم فقير را؛ ولى اگر ديگران از جهتى برترى داشته باشند، مستحب است كه آنها را مقدم بدارد.(672)

11. مكروه است كه انسان از مستحق ، درخواست كند كه زكاتى را كه از او گرفته به او بفروشد.(673)