مرحوم ميرزا جواد ملكى تبريزى رحمه الله عليه هر شب كه براى تهجّد از خواب بيدار مى شد ضمن اجراى دستورات و آداب برخاستن از خواب از قبيل سجده و دعا، مدّتى در بسترش صدا به گريه بلند مى كرد و سپس بيرون مى آمد و به اطراف آسمان نگاه مى كرد و آيات

((إِنَّ فِى خَلْقِ السَّموَاتِ وَ الاَْرْضِ...))(101)

را مى خواند و سر به ديوار مى گذاشت و مدّتى گريه مى كرد، سپس براى وضو گرفتن آماده مى شد و در كنار حوض مى نشست و مى گريست و از هنگام بيدار شدن تا برگشتن به محل نماز چند جا مى نشست و بر مى خاست و گريه مى كرد، وقتى كه وضو مى گرفت و به مصلاّيش مى رسيد و مشغول تهجّد مى شد، ديگر حالش خيلى منقلب مى شد و قابل وصف نبود، او در نمازها و مخصوصاً در قنوت آنها گريه هاى طولانى داشت تا آنجا كه بعضى ايشان را جزء بكّائين عصر به شمار آورده اند.(102)

از امام سجّاد عليه السلام پرسيد: چرا شب زنده داران صورتى زيباتر از صورت ديگران دارند؟

فرمود: چون آنان با خداى خويش خلوت كرده اند، خداوند از نور خود بر چهره آنان پوشانده است .(103)