يكى از شاگردان علاّمه طباطبائى رحمه الله عليه درباره او مى گويد:

علاّمه اهل ذكر و دعا و مناجات بود، در بين راه كه او را ديدم غالباً ذكر خدا بر لب داشت .

به نوافل مقيّد بود و گاهى ديده مى شد كه در بين راه مشغول خواندن نمازهاى نافله است .

شبهاى ماه رمضان تا صبح بيدار بود، مقدارى مطالعه مى كرد و بقيّه را به دعا و قرائت قرآن و نماز و اذكار مشغول بود.(122)