((امام باقر عليه السلام فرمود:

اميرالمؤمنين على عليه السلام آن گاه كه در عراق بود، روزى پس از نماز صبح به وعظ و نصيحت پرداخت و از خوف خدا گريست ، ديگران هم از گريه حضرت گريستند، آن گاه فرمود: به خدا قسم كه از زمان دوستم رسول خدا صلى الله عليه و آله اقوامى را به ياد دارم كه صبح و شام را به پايان مى بردند در حالى كه چهره هاى آنان گرفته و احوالشان پريشان و شكمها از گرسنگى به پشت چسبيده و پيشانى آنان از اثر سجده چون زانوى شتر بود!

شب را در حال سجده و قيام براى پروردگارشان به روز مى آوردند. گاهى مى ايستادند و گاهى پيشانى بر خاك مى نهادند و با خداى خود سرگرم گفتگو و مناجات بودند و آزادى خويش را از آتش جهنّم ، از حضرت او مى خواستند، به خدا سوگند با همه احوال ، آنان را مى ديدم كه بيمناك و هراسانند!

راوى مى گويد: پس از اين سخنان ، ديگر آن حضرت را خندان نديدند، تا به جوار رحمت حضرت حق منتقل شد.))(130)