از ((نوف بكالى )) روايت شده كه شبى اميرالمؤمنين عليه السلام را ديدم كه از بستر برخاسته و به ستارگان مى نگرد، آنگاه به من فرمود: اى نوف ! خوابى يا بيدار؟

گفتم : بيدار.

فرمود: اى نوف ، خوشا به حال پارسايان اين جهان كه دل در سراى ديگر بسته اند، آنان كه زمين را فرش ، و خاك را بستر، و آب را شربت نوشين ، و قرآن را شعار (جامه زيرين ، يعنى روش خود و زينت دل )، و دعا را دِثار (جامه رو، يعنى مانع حوادث ) قرار داده اند؛ و چون حضرت عيسى از دنيا بريده و جدا گشته اند.

اى نوف ! حضرت داوود عليه السلام شبها در چنين ساعتى از بستر برمى خواست و مى گفت :

اين ساعتى است كه هيچ بنده اى خداى بزرگ را نخواند، مگر اينكه دعايش ‍ مستجاب شود؛ جز آنكه باج گير يا جاسوس خبرچين ، يا گزمه كه همكار داروغه ستمگر است ، و يا نوازنده طنبور و طبل باشد.(151)