(75) ((يا مَنْ طاعَتُهُ نَجاةٌ لِلْمُطيعينَ!)).

((اى كسى كه اطاعتش مايه نجات اطاعت كنندگان است !)).

در بحث ((عبادات )) بيان شد كه ((طاعت )) يكى از لوازم ((عبوديت )) است . علت هم آن است كه در بندگى و عبوديت ، ((مملوكيّت )) وجود دارد؛ يعنى كسى كه ديگرى را عبادت مى كند و بندگى او را قبول نموده است در واقع خود را ((مال )) او و او را ((مالك )) خود قرار داده است . و به عبارت ديگر، خود را در ((اختيار)) معبود قرار داده است ، در چنين وضعيتى ، اطاعت و فرمانبرى از معبود، امرى حتمى خواهد بود.

حال ((اطاعت )) را مى توان چنين تعريف نمود:((مطابقت عمل با خواست شخص ‍ اطاعت شده )).

بنابراين ، اطاعت مربوط به اعمال است و در عمل ، اطاعت معنا پيدا مى كند، در نتيجه مقدار اطاعت بستگى به درجه عبوديت و بندگى دارد، هر مقدار كه بندگى انسان بيشتر باشد، به همان نسبت اطاعت او هم بيشتر خواهد شد.

O ((يا مَنْ طاعَتُهُ نَجاةٌ لِلْمُطيعينَ!)).

((اى كسى كه فرمانبريش ، نجات فرمانبران است !)).

در جمله فوق ، نتيجه اطاعت از خداوند متعال بيان شده است كه همانا ((نجات )) باشد. و ((نجات )) هم در مقابل ((هلاكت )) است ، بنابراين ، عدم اطاعت از بارى تعالى موجب هلاكت است . به بيان ديگر، چنين مى توان گفت : دنيايى كه انسان در آن قرار گرفته است ، دنياى هلاكت است كه تمام راههاى آن به نيستى و نابودى انسان منتهى مى شود و تنها يك راه هست كه انسان را از اين هلاكت عظمى نجات مى بخشد و آن ((فرمانبردارى و اطاعت از خداوند متعال است )).

خداوندمتعال درقرآن كريم اطاعت از خود و رسولش را رستگارى بزرگ مى شمرد:

(... وَمَنْ يُطِعِ اللّهَ وَرَسُولَهُ فَقَدْ فازَ فَوزاً عَظيماً ).(110)

((و هر كس كه اطاعت خداوند و رسولش را بنمايد، به رستگارى عظيمى دست يافته است )).