فرق بين سماع واستماع

سـمـاع ، آن اسـت كـه گوش ، ناخواسته و بدون اينكه قصد شنيدن داشته باشد، بشنود، مثل صدايى كه هنگام عبور از محلى به گوش انسان مى رسد و انسان اعتنايى به گوينده يا لفظ و معناى آن ندارد.

اسـتـمـاع آن اسـت كـه انـسـان بـاقـصـد و توجه صدا را بشنود، كه به آن گوش دادن مى گوييم مثل گوش دادن به درس ، سخنرانى ، اخبار و....

آنچه راجع به موسيقى گفته شده است حرمت استماع آن است نه سماع .

مـوسـيـقـى حـرام عـبـارت اسـت از آهـنـگ مـتـنـاسـب با مجالس لهو و لعب و عيش و نوش كه با دسـتـگـاهـهـاى مـخـصوص نواخته مى شود. بنابراين مارشهاى نظامى و آهنگهاى عزادارى و بسيارى از آهنگهاى ديگر، موسيقى حرام نيست .

مـوسـيقى هايى كه در كشورهاى خارجى پخش مى شود، اغلب از نوع موسيقى هاى غير مجاز مى باشد و گوش دادن به آن حرام است . چه اين موسيقى ها از راديو يا تلويزيون پخش شود، يا به وسيله افراد يا دسته هاى موسيقى در مجالس جشن و سرور نواخته شود.

بـه گـوش رسـيـدن ايـن نـوع مـوسـيـقـى هـا اشـكـال نـدارد، مثل اينكه هنگام عبور از خيابان اين گونه موسيقى ها به گوش برسد.

ودرمـواردى كـه انـسـان شـك دارد كـه فـلان آهـنـگ مـتناسب با مجالس لهو ولعب است يا نه ، گوش دادن به آن اشكالى ندارد



نـگـاه كردن به فيلمهاى منحرف كننده يا آلوده كننده كه از تلويزيون اين گونه كشورها پـخـش مى شود، جايز نيست . امّا نگاه كردن به فيلمهايى كه اين گونه مفاسد را ندارند، مـثـل فـيـلمـهـاى آمـوزشـى در صـورتـى كـه تـواءم بـا صـحـنـه هـاى نـامـشـروع نـبـاشـد، اشكال ندارد.

شـركـت كـردن در تئاترها و سينماهايى كه فيلمهاى انحرافى يا مفسده آور يا صحنه هاى نامشروع را به نمايش مى گذارند حرام است .