در آيه فوق از خانه كعبه به عنوان ((بيتى )) (خانه من ) تعبير شده در حالى كه روشن است خداوند نـه جـسـم اسـت و نه نياز به خانه دارد, منظور از اين اضافه همان ((اضافه تشريفى )) است به اين مـعـنـى كـه بـراى بـيـان شـرافـت و عـظمت چيزى آن را به خدا نسبت مى دهند, ماه رمضان را ((شهراللّه )) و خانه كعبه را ((بيت اللّه )) مى گويند.
(آيـه 126) ـ خـواسـتـه هاى ابراهيم از پيشگاه پروردگار ! در اين آيه ابراهيم دو درخواست مهم از پروردگار براى ساكنان اين سرزمين مقدس مى كند كه به يكى از آنها در آيه قبل نيز اشاره شد.
قرآن مى گويد: ((به خاطر بياوريد هنگامى كه ابراهيم عرض كرد پروردگارا!اين سرزمين را شهر امنى قرار ده )) (واذ قال ابرهيم رب اجعل هذا بلدا آمنا).
دومين تقاضايش اين است كه : ((اهل اين سرزمين را ـنها كه به خدا و روزبازپسين ايمان آورده اندـ از ثمرات گوناگون روزى ببخش )) (وارزق اهله من الثمرات من آمن منهم باللّه واليوم الا خر).
جالب اين كه ابراهيم نخست تقاضاى ((امنيت )) و سپس درخواست ((مواهب اقتصادى )) مى كند, و ايـن خـود اشـاره اى اسـت به اين حقيقت كه تا امنيت در شهر ياكشورى حكمفرما نباشد فراهم كردن يك اقتصاد سالم ممكن نيست !.
خداوند در پاسخ اين تقاضاى ابراهيم چنين ((فرمود: اما آنها كه راه كفر راپوييده اند بهره كمى (از اين ثمرات به آنها خواهم داد)) و بطور كامل محروم نخواهم كرد! (قال ومن كفر فامتعه قليلا ).
امـا در سـراى آخرت ((آنها را به عذاب آتش مى كشانم و چه بد سرانجامى دارند)) (ثم اضطره الى عذاب النار وبئس المصير).
(آيه 127) ـ.