بـا تـوجـه بـه آنـچـه در آيـه قـبل گذشت , كه به هنگام انفاق , وسوسه هاى شيطانى داير به فقر و جـذبـه هاى رحمانى در باره مغفرت و فضل الهى آدمى را به اين سو و آن سو مى كشد, در آيه مورد بـحـث سخن از حكمت و معرفت و دانش مى گويد, چرا كه تنها حكمت است كه مى تواند بين اين دو كشش الهى و شيطانى فرق بگذارد, وانسان را به وادى مغفرت و فضل بكشاند و از وسوسه هاى گـمـراه كـنـنده ترس از فقربرهاند, مى فرمايد: ((خداوند دانش را به هر كس بخواهد (و شايسته بداند)مى دهد)) (يؤتى الحكمة من يشا).
((حكمت )) معنى وسيعى دارد كه ((معرفت و شناخت اسرار جهان هستى )) و((آگاهى از حقايق قرآن )) و ((رسيدن به حق از نظر گفتار و عمل )) حتى نبوت را شامل مى شود.
سـپـس مى فرمايد: ((و هركس كه به او دانش داده شده است خير فراوانى داده شده است )) (ومن يؤت الحكمة فقد اوتى خيرا كثيرا).
و بـه گـفـتـه آن حـكـيـم : ((هركس را كه عقل دادى چه ندادى و هركس را كه عقل ندادى چه دادى !)).
و در پايان آيه مى فرمايد: ((تنها خردمندان متذكر مى شوند)) (وما يذكر الا اولواالا لباب ).
مـنـظـور از ((اولـواالا لـباب )) (صاحبان عقل و خرد) آنهايى هستند كه عقل و خردخود را به كار مى گيرند و در پرتو اين چراغ پرفروغ , راه زندگى و سعادت را مى يابند.
(آيه 270)