بـعـد از پـايـان جنگ احد دشمنان اسلام با يك سلسله تبليغات مسموم كننده در لباس نصيحت و دلـسـوزى تخم تفرقه در ميان مسلمانان مى پاشيدند و آنها رانسبت به اسلام بدبين مى كردند در ايـن آيـه بـه مسلمانان اخطار مى كند و از پيروى آنها برحذر مى دارد و مى گويد: ((اى كسانى كه ايـمـان آورده ايـد ! اگـر از كفار پيروى كنيد شما را به عقب برمى گردانند (و پس از پيمودن راه پـرافـتـخـار تكامل معنوى ومادى در پرتو تعليمات اسلام ) به نقطه اول كه نقطه كفر و فساد بود سـقـوط مى دهندو در اين موقع بزرگترين زيانكارى دامنگير شما خواهد شد)) (ي ايها الذين آمنوا ان تطيعوا الذين كفروا يردوكم على اعقابكم فتنقلبوا خاسرين ).
چه زيانى از اين بالاتر كه انسان اسلام را با كفر, و سعادت را با شقاوت , وحقيقت را با باطل معاوضه كند.
(آيـه 150)ـ در ايـن آيـه تـاكيد مى كند كه ((خدا پشتيبان و سرپرست شماست و اوبهترين ياوران است )) (بل اللّه مولـيكم وهو خير الناصرين ).
يـاورى است كه هرگز مغلوب نمى شود و هيچ قدرتى با قدرت او برابرى ندارد در حالى كه ياوران ديگر ممكن است گرفتار شكست و نابودى شوند.
(آيه 151)ـ در اين آيه اشاره به نجات معجزه آساى مسلمانان بعد از جنگ احد مى كند و مى فرمايد: ((مـا بـه زودى در دل كـفار رعب و وحشت مى افكنيم ))يعنى , همان طور كه در پايان جنگ احد افكنديم و نمونه آن را با چشم خود ديديد(سنلقى فى قلوب الذين كفروا الرعب ).
و در جمله بعد, علت افكندن رعب و ترس را در دلهاى آنها چنين بيان مى كند: ((به اين جهت كه آنها چيزهايى را بدون دليل شريك خدا قرار داده بودند))(بم اشركوا باللّه ما لم ينزل به سلطانا).
در پـايـان آيـه بـه سرنوشت اين افراد اشاره كرده , مى فرمايد: اين افراد به خود واجتماع خود ستم كـرده انـد ((و بـنابراين جايگاهى جز آتش نخواهند داشت و چه بدجايگاهى است )) (وماويهم النار وبئس مثوى الظالمين ).
(آيه 152).