در اين آيه , سخن از بزرگترين نعمت الهى يعنى نعمت ((بعثت پيامبراسلام ))به ميان آمده است و در حـقيقت , پاسخى است به سؤالاتى كه در ذهن بعضى ازتازه مسلمانان , بعد از جنگ احد خطور مى كرد, كه چرا ما اين همه گرفتار مشكلات و مصائب شويم ؟ قرآن به آنها مى گويد: ((خداوند بر مؤمنان منت گذارد (نعمت بزرگى بخشيد) هنگامى كه در ميان آنها پيامبرى برانگيخت )) (لقد من اللّه على المؤمنين اذ بعث فيهم رسولا).
سپس مى فرمايد: يكى از مزاياى اين پيامبر اين است كه : ((او از جنس خودآنها و از نوع بشر است )) (من انفسهم ).
سـپـس مـى گـويـد: ايـن پيامبر سه برنامه مهم را در باره آنها اجرا مى كند نخست اين كه ((آيات پروردگار را بر آنها بخواند و (ديگر اين كه ) آنان را پاك كند و كتاب وحكمت بياموزد هر چند پيش از آن در گـمراهى آشكار بودند)) (يتلوا عليهم آياته ويزكيهم ويعلمهم الكتاب والحكمة وان كانوا من قبل لفى ضلال مبين ).
تعليم , يعنى وارد ساختن حقايق دين در درون جان آنها و به دنبال آن تزكيه نفوس وتربيت ملكات اخـلاقـى و انسانى و از آنجا كه هدف اصلى و نهايى تربيت است درآيه , قبل از تعليم ذكر شده , در حالى كه از نظر ترتيب طبيعى , تعليم بر تربيت مقدم است .
مردم دنيا بويژه مردم جزيرة العرب در زمان بعثت پيامبراسلام (ص ) درضلالت و گمراهى روشنى بـودنـد, سـيه روزى و بدبختى , جهل و نادانى , و آلودگيهاى گوناگون معنوى در آن عصر, تمام نقاط جهان را فراگرفته بود, و اين وضع نابسامان بر كسى پوشيده نبود.
(آيه 165)