اين آيه و دو آيه بعد از آن , بعد از حادثه احد نازل شده است اما مضمون ومحتواى آن تعميم دارد و هـمـه شـهـدا حـتى شهداى بدر را كه چهارده نفر بودند شامل مى شود و در آن مقام شامخ و بلند شـهـيدان را ياد كرده و مى گويد: ((اى پيامبر ! هرگزگمان مبر آنها كه در راه خدا كشته شدند مرده اند)) (ولا تحسبن الذين قتلوا فى سبيل اللّه امواتا).
در اينجا روى سخن فقط به پيامبر است تا ديگران حساب خود را بكنند.
((بلكه آنها زنده اند و نزد پروردگارشان روزى داده مى شوند)) ! (بل احيا عندربهم يرزقون ).
مـنـظور از حيات و زندگى در اينجا همان حيات و زندگى برزخى است كه ارواح در عالم پس از مرگ دارند و اين اختصاصى به شهيدان ندارد, ولى از آنجا كه شهيدان به قدرى غرق مواهب حيات مـعـنـوى هستند كه گويا زندگى ساير برزخيان در مقابل آنها چيزى نيست , تنها از آنها نام برده شده است .
(آيـه 170)ـ در اين آيه به گوشه اى از مزايا و بركات فراوان زندگى برزخى شهيدان اشاره كرده و مـى فـرمـايـد: ((آنـهـا بـه خـاطـر نعمتهاى فراوانى كه خداوند از فضل خود به آنها بخشيده است خوشحالند)) (فرحين بم اتيهم اللّه من فضله ).
خـوشحالى ديگرشان به خاطر برادران مجاهد آنهاست , همان طور كه قرآن مى گويد: ((و به خاطر كـسـانـى كـه هنوز به آنها ملحق نشده اند (مجاهدان و شهيدان آينده , نيز) شادمانند (زيرا مقامات بـرجـسـتـه آنـهـا را در آن جهان مى بينند و مى دانند)كه نه ترسى بر آنهاست و نه غمى )) از روز رسـتـاخيز و حوادث وحشتناك آن (ويستبشرون بالذين لم يلحقوا بهم من خلفهم الا خوف عليهم ولاهم يحزنون ).
(آيـه 171)ـ اين آيه در حقيقت تاكيد و توضيح بيشترى در باره بشارتهايى است كه شهيدان بعد از كـشته شدن دريافت مى كنند ((آنها از دو جهت خوشحال ومسرور مى شوند: نخست از اين جهت كـه نـعـمـتهاى خداوند را دريافت مى دارند, نه تنها نعمتهاى او بلكه فضل او (كه همان افزايش و تكرار نعمت است ) نيز شامل حال آنها مى شود)) (يستبشرون بنعمة من اللّه وفضل ).
ديـگـر ايـن كـه ((آنـها مى بينند كه خدا پاداش مؤمنان را ضايع نمى كند)) نه پاداش شهيدان و نه پاداش مجاهدان راستينى كه شربت شهادت ننوشيدند (وان اللّه لايضيع اجر المؤمنين ).
(آيه 172)