ايـن آيـه صـريحا اعلام مى كند كه همه گناهان ممكن است مورد عفو وبخشش واقع شوند, ولى ((خـداونـد (هـرگز) شرك را نمى بخشد و پايين تر از آن رابراى هركس بخواهد (و شايسته بداند) مى بخشد)) (ان اللّه لا يغفر ان يشرك به ويغفر ما دون ذلك لمن يشا).
ارتـبـاط ايـن آيـه با آيات سابق از اين نظر است كه يهود و نصارى هر يك به نوعى مشرك بودند, و قـرآن بـه وسيله اين آيه به آنها اعلام خطر مى كند كه اين عقيده راترك گويند كه گناهى است غيرقابل بخشش , سپس در پايان آيه دليل اين موضوع رابيان كرده مى فرمايد: ((كسى كه براى خدا شريكى قائل شود گناه بزرگى مرتكب شده است )) (ومن يشرك باللّه فقد افترى اثما عظيما).
طـبـق روايـتى كه از اميرمؤمنان على (ع ) نقل شده اين آيه اميدبخش ترين آيات قرآن است و افراد مـوحد را به لطف و رحمت پروردگار دلگرم مى سازد, زيرا در اين آيه خداوند امكان بخشش همه گناهان را غير از شرك بيان كرده است .