در ايـن آيـه قـرآن خـطـاب بـه عـمـوم مـسلمانان كرده و دو دستور مهم , براى حفظموجوديت اجتماعشان به آنها مى دهد.
نخست مى گويد: ((اى كسانى كه ايمان آورده ايد ! با كمال دقت مراقب دشمن باشيد مبادا غافلگير شويد و از ناحيه آنها خطرى به شما برسد)) (ي ايهاالذين آمنواخذوا حذركم ).
سپس دستور مى دهد كه براى مقابله با دشمن از روشها و تاكتيكهاى مختلف استفاده كنيد و ((در دسـتـه هـاى مـتـعدد يا به صورت اجتماع , براى دفع دشمن حركت كنيد)) (فانفروا ثبات اونفروا جميعا).
ايـن آيـه دسـتـور جـامـع و هـمـه جانبه اى به تمام مسلمانان , در همه قرون واعصار, مى دهد كه بـراى حـفـظ امنيت خود ودفاع از مرزهاى خويش , دائما مراقب باشند, و يكنوع آماده باش مادى و معنوى بطور دائم بر اجتماع آنها حكومت كند.
(آيه 72)ـ به دنبال فرمان عمومى جهاد و آماده باش در برابر دشمن كه درآيه قبل بيان شد در اين آيه اشاره به حال جمعى از منافقان كرده مى فرمايد: ((اين افراد دو چهره كه در ميان شما هستند با اصـرار مـى كـوشـنـد از شـركـت در صفوف مجاهدان راه خدا خوددارى كنند)) (وان منكم لمن ليبطئن ).
((ولـى هنگامى كه مجاهدان از ميدان جنگ باز مى گردند و يا اخبار ميدان جنگ به آنها مى رسد, در صـورتى كه شكست و يا شهادتى نصيب آنها شده باشد,اينها با خوشحالى مى گويند چه نعمت بـزرگى خداوند به ما داد كه همراه آنها نبوديم تا شاهد چنان صحنه هاى دلخراشى بشويم )) (فان اصابتكم مصيبة قال قد انعم اللّه على اذ لم اكن معهم شهيدا).
(آيه 73)ـ ولى اگر با خبر شوند كه مؤمنان واقعى پيروز شده اند, و طبعا به غنائمى دست يافته اند, ايـنـها همانند بيگانه اى كه گويا هيچ ارتباطى در ميان آنها ومؤمنان برقرار نبوده از روى تاسف و حـسـرت مى گويند: ((اى كاش ما هم با مجاهدان بوديم و سهم بزرگى عايد ما مى شد))! (ولئن اصابكم فضل من اللّه ليقولن كان لم تكن بينكم وبينه مودة يا ليتنى كنت معهم فافوز فوزا عظيما).
روشـن اسـت كـسـى كـه شهادت در راه خدا را يك نوع بلا مى شمرد, و عدم درك شهادت را يك نعمت الهى مى پندارد, پيروزى و فوز عظيم و رستگارى بزرگ از نظراو چيزى جز پيروزى مادى و غنايم جنگى نخواهد بود.
(آيه 74)