هـمـانـطـور كـه در تفسير آيه قبل اشاره شد, قرآن مى گويد: هر كسى در درجه اول مسؤول كار خـويـش اسـت , نـه مـسؤول كار ديگران , اما براى اين كه از اين مطلب سؤاستفاده نشود دراين آيه مـى گويد: ((درست است كه هر كسى مسؤول كارهاى خود مى باشد ولى هر انسانى كه ديگرى را به كار نيك وادارد, سهمى از آن خواهدداشت S( و هر كس , ديگرى را به كار بدى دعوت كند بهره اى از آن خواهد داشت ))(من يشفع شفاعة حسنة يكن له نصيب منها ومن يشفع شفاعة سيئة يكن له كفل منها).
بنابراين , مسؤوليت هر كس در برابر اعمال خويش به آن معنى نيست كه ازدعوت ديگران به سوى حـق و مـبـارزه بـا فـساد چشم بپوشد و روح اجتماعى اسلام راتبديل به فردگرايى و بيگانگى از اجتماع كند, و در لاك خود فرو رود.
در پايان آيه مى فرمايد: ((خداوند تواناست و اعمال شما را حفظ و محاسبه كرده و در برابر حسنات و سيئات پاداش مناسب خواهد داد)) (وكان اللّه على كل شى مقيتا).
(آيه 86)