در ايـنجا بار ديگر به دنبال بحثهاى مربوط به منافقان و مرتدان يعنى كسانى كه بعد از قبول اسلام بـه سـوى كـفر باز مى گردند, اشاره به اهميت گناه شرك مى كند كه گناهى است غيرقابل عفو وبـخـشـش و هـيـچ گناهى بالاتر از آن متصور نيست , نخست مى فرمايد: ((خداوند شرك به او را نـمى آمرزد (ولى ) كمتر از آن را براى هر كس بخواهد (و شايسته بيند) مى آمرزد)) (ان اللّه لا يغفر ان يشرك به ويغفر مادون ذلك لمن يش).
ايـن مـضـمـون در آيه 48 همين سوره گذشت , منتها ذيل دوآيه با هم تفاوت مختصرى دارد, در ايـنجا مى فرمايد: ((هر كس براى خدا شريكى قائل شود درگمراهى دورى گرفتار شده )) (ومن يشرك باللّه فقد ضل ضلالا بعيدا).
ولى در گذشته فرمود: ومن يشرك باللّه فقد افترى اثما عظيما: ((كسى كه براى خدا شريك قائل شود دروغ و افتراى بزرگى زده است )).
در حـقـيـت در آنـجـا اشـاره به مفسده بزرگ شرك از جنبه الهى و شناسايى خداشده و در اينجا زيانهاى غيرقابل جبران آن براى خود مردم بيان گرديده است .
(آيه 117)