(آيه 148)ـ در اين آيه و آيه بعد اشاره به بخشى از دستورات اخلاقى اسلام شده ,نخست مى فرمايد: ((خـدا دوسـت نمى دارد كه بدگويى شود و يا عيوب و اعمال زشت اشخاص با سخن برملا شود)) (لا يحب اللّه الجهر بالسو من القول ).
زيـرا هـمـان گونه كه خداوند ((ستارالعيوب )) است , دوست ندارد كه افراد بشرپرده درى كنند و عيوب مردم را فاش سازند و آبروى آنها را ببرند.
سپس به بعضى از امور كه مجوز اين گونه بدگوييها و پرده دريها مى شود اشاره كرده , مى فرمايد: ((مگر كسى كه مظلوم واقع شده )) (الا من ظلم ).
چنين افراد براى دفاع از خويشتن در برابر ظلم ظالم حق دارند اقدام به شكايت كنند و يا از مظالم و ستمگريها آشكارا مذمت و انتقاد و غيبت نمايند و تاحق خود را نگيرند و دفع ستم ننمايند از پاى ننشينند.
و در پـايـان آيـه ـهمان طور كه روش قرآن است ـ براى اين كه افرادى از اين استثنا نيز سؤاستفاده نـكـنند و به بهانه اين كه مظلوم واقع شده اند عيوب مردم رابدون جهت آشكار نسازند مى فرمايد: ((خداوند سخنان را مى شنود و از نيات آگاه است )) (وكان اللّه سميعا عليما).
(آيـه 149)ـ در ايـن آيـه , به نقطه مقابل اين حكم اشاره كرده , مى فرمايد: ((اگرنيكيهاى افراد را اظهار كنيد و يا مخفى نماييد مانعى ندارد (به خلاف بديها كه مطلقاجز در مواردى استثنايى بايد كتمان شود) و نيز اگر در برابر بديهايى كه افراد به شماكرده اند راه عفو و بخشش را پيش گيريد بـهـتـر است زيرا اين كار در حقيقت يك نوع كار الهى است كه با داشتن قدرت بر هرگونه انتقام , بـندگان شايسته خود را مورد عفوقرار مى دهد)) (ان تبدوا خيرا او تخفوه او تعفوا عن سو فان اللّه كان عفوا قديرا).
(آيه 150)