در آيـه گـذشـتـه به قسمتى از حالات ظالمان در آستانه مرگ اشاره شد در اين آيه گفتارى كه خداوند به هنگام مرگ يا به هنگام ورود در صحنه قيامت به آنهامى گويد, منعكس شده است .
در آغاز مى فرمايد: ((امروز همه به صورت تنها, همان گونه كه روز اول شما راآفريديم , به سوى ما بازگشت نموديد)) (ولقد جئتمونا فرادى كما خلقناكم اول مرة ).
((و اموالى كه به شما بخشيده بوديم و تكيه گاه شما در زندگى بود, همه راپشت سر گذارديد)) و با دست خالى آمديد (وتركتم ما خولناكم ورا ظهوركم ).
هـمـچـنـين ((بتهايى كه آنها را شفيع خود مى پنداشتيد, و شريك در تعيين سرنوشت خود تصور مى كرديد هيچ كدام را با شما نمى بينيم )) (وما نرى معكم شفعاكم الذين زعمتم انهم فيكم شركؤا) در حـقـيـقـت ((جـمـع شما به پراكندگى گراييد و تمام پيوندها از شما بريده شد)) (لقد تقطع بينكم ).
((تـمـام پـندارها و تكيه گاههايى كه فكر مى كرديد نابود گشتند و گم شدند))(وضل عنكم ما كنتم تزعمون ).
مشركان و بت پرستان عرب روى سه چيز تكيه داشتند: ((قبيله و عشيره )) كه به آن وابسته بودند, و ((امـوال و ثـروتـهـايى )) كه براى خود گرد آورده بودند, و ((بتهايى ))كه آنها را شريك خدا در تعيين سرنوشت انسان و شفيع در پيشگاه او مى پنداشتند,در هر يك از سه جمله آيه , به يكى از اين سـه مـوضوع اشاره شده كه چگونه به هنگام مرگ , همه آنها با انسان وداع مى گويند, و او را تك و تنها به خود وا مى گذارند.
در آن روز بطوركلى تمام پيوندها وعلائق مادى و همه تكيه گاهها و معبودهاى خيالى و ساختگى از او جـدا مى شود, او مى ماند و اعمالش , و به تعبير قرآن گم مى شوند, يعنى آنچنان حقير و پست و ناشناس خواهند بود كه به چشم نمى آيند!.
(آيه 95).