جواب:
خداوند تكليفي فراتر از حد مقدورات براي ما تعيين نفرموده است: «{/Bلا يُكَلِّفُ اَللَّهُ نَفْساً إِلاَّ وُسْعَها{w1-6w}{I2:286I}/}». بنابراين شما از اين بابت نبايستي به خود غم و اندوهي راه دهيد بلكه بايد با فعاليت بيشتر در زمينه هاي مناسب به جبران بپردازيد. بعيد به نظر نمي رسد همين حالت شوق شما به روزه و نيت شما به اين كه كاش امكان آن را مي يافتيد موجب درك ثواب آن مي گردد. در روايات وارد شده است: فقيري از كنار ريگزاري مي گذشت. گفت: خدايا! كاش اين ريگ ها درهم و دينار بود و من در راه تو انفاق مي كردم. بعدا به او خبر دادند كه به واسطه آن نيت تو اجر و پاداش انفاق آن ريگزار براي تو منظور گرديد. و باز آمده است: «نيه الموءمن خير من عمله ؛ نيت موءمن از عمل او بهتر است». بنا بر تفسيري از اين حديث نبوي اجر و پاداش نيت هاي موءمن بالاتر از اجر و پاداش عمل است. از نظر فقهي نيز اگر تا رمضان آينده بيماري ادامه داشت قضا لازم نيست و براي هر روز به ميزان 750 گرم آرد يا گندم يا برنج و... به عنوان كفاره به فقير بدهيد.
|
