جواب:
چنان كه گذشت، تنها روش توسل، عزاداري نيست. بله عزاداري به شكل اظهار حزن و اندوه از مصيبت هاي وارده به اولياي الهي، يكي از روش هاي توسّل به آنان است، امّا بايد اعتراف كرد كه در برخي موارد و به ويژه در بعضي از مكان ها، اين مراسم و اعمال با پيرايه هاي نادرست - كه برآمده از فرهنگ هاي بومي و سنتي است - آلوده و همراه شده است كه بايد از آنها دوري كرد. اما راجع به زمان پيدايش مراسم عزاداري و نوحه خواني، گفتني است هر انساني كه عزيز و محبوبش را از دست مي دهد، در فراق او و حزن از دست دادن وي، غمگين شده و گريه مي كند و به پاس احترام و بزرگداشت ياد او، مراسمي بر پا مي كند و اين امر طبيعي و كاملاً درست و مطابق با فطرت و ابعاد روحي و رواني نهفته در انسان ها است. ما نيز به پاس احترام و زنده كردن ياد و مكتب اولياي الهي، مراسم عزاداري برگزار مي كنيم. در حقيقت هدف زنده كردن ياد و نام و مكتب آنان و پيروي از ايشان است. به همين جهت ائمه معصومين(ع) بر زنده كردن قيام امام حسين و بر پا كردن مراسم عزاداري تأكيد كرده و از ثواب گريه بر آن حضرت سخن گفته اند. اين گريه بايد ناشي از معرفت، احيا كننده مكتب امام حسين، بيان مناقب اهل بيت و همراه با درس گرفتن و تربيت شدن شخص سوگوار باشد. بنابراين، پرداختن به يك سري امور ظاهري در مراسم عزاداري - كه به دور از هدف اصلي قيام امام حسين(ع) است - انحرافي بزرگ محسوب مي شود. بايد مجالس عزاداري و نوحه خواني، خالي از حركات و پيرايه هاي نادرست و به گونه اي باشد كه هدف اين مراسم - كه احياي دين و احياي مكتب اولياي الهي است - تأمين شود. در مورد فلسفه مراسم عزاداري به ويژه براي امام حسين(ع) توجه شما را به چند نكته جلب مي كنيم: مراسم عزاداري، به ويژه براي حضرت سيدالشهدا كه از افضل قربات است و در طول تاريخ داراي اثر مفيد و ارزشمندي بوده از جمله: 1- احيا و زنده داشتن نهضت عاشورا موجب زنده نگه داشتن و ترويج دائمي مكتب قيام و انقلاب در برابر طاغوت هاست و تربيت كننده و پرورش دهنده روح حماسه و ايثار است. 2- عزاداري نوعي پيوند محكم عاطفي با مظلوم انقلابگر و اعتراض به ستمگر است و به تعبير استاد مطهري: «گريه بر شهيد شركت در حماسه اوست». 3- عزاداري براي اهل بيت موجب احياي ياد و نام آنها و در كنار آن فرهنگ و مكتب وهدف آنان است. به عبارت ديگر در شكل يك پيوند روحي راه آنان به جامعه الهام گشته و پيوستگي پايداري بين پيروان مكتب و رهبران آن برقرار مي سازد و ديگر گذشت قرون و اعصار نمي تواند بين آنها جدايي افكند. همين مساله موجب نفوذ ناپذيري امت از تاثيرات و انحرافات دشمنان مي گردد و مكتب را همچنان سالم نگه مي دارد و تحريفات و اعوجاجات را به حداقل مي رساند. از همين رو است كه استعمارگران براي نابودي ملل اسلامي مي كوشند رابطه آنان را با تاريخ پر افتخار صدر اسلام قطع نمايند تا با ايجاد اين خلاء زمينه القاي فرهنگ خود را فراهم آورند. اينها از آثار اجتماعي عزاداري است و آثار رواني و تربيتي ديگري نيز دارد. در زمينه تاريخچه و فلسفه عزاداري براي اولياي الهي ر.ك: 1. فلسفه شهادت و عزاداري حسين(ع)، علامه شرف الدين. 2. تاريخچه عزاداري حسين(ع)، صالحي شهرستاني. 3. فرهنگ عاشورا، جواد محدثي.
|
