جواب:
1ـ اگر مقصود اين است كه در هنگام افطار، فعل حرامي انجام داده و با فعل حرام، افطار كرده، از نظر كفاره روزه چيزي بر او نيست، بلكه فعل گناهي انجام داده است و با مسئله كفاره روزه رمضان ارتباط ندارد، اما اگر مقصود باطل كردن روزه با فعل حرام است، احكامي دارد كه به آن اشاره مي شود.
2ـ اگر كسي كارهايي را كه روزه را باطل مي كند، عمداً و با علم و احكام انجام دهد، علاوه بر اين كه روزة او باطل مي شود و قضا دارد، كفاره نيز دارد، ولي اگر به خاطر ندانستن مسئله باشد، كفاره ندارد، ولي احتياط آن است كه قضا كند.
3ـ كفارة روزه يكي از سه چيز است: آزاد كردن يك بنده (كه فعلاً موضوعيت ندارد) يا دو ماه روزه گرفتن، يا شصت فقير را سير كردن.
اگر به هر كدام يك مدّ كه تقريباً 750 گرم است، گندم يا جو و مانند اين ها بدهد كافي است.
هر گاه هيچ يك از اين سه كار ممكن نشود، چند مدّ كه مي تواند به فقرا اطعام كند، و اگر نتواند بايد هجده روز روزه بگيرد، و اگر نتواند، هر چند روز كه مي تواند به جا آورد، و اگر هيچ كدام را نتواند، بايد استغفار كند، و همين اندازه كه در قلب بگويد استغفرالله كافي است، و واجب نيست بعداً كه قدرت پيدا كرد كفاره را بدهد.
4ـ اگر روزه دار با چيز حرامي روزه خود را باطل كند، بنابر احتياط واجب بايد كفاره جمع بدهد، يعني هم يك بنده ازاد كند، و هم دو ماه روزه بگيرد، و هم شصت فقير را سير كند. چنانچه هر سه برايش ممكن نباشد، هر كدام را كه ممكن است بايد انجام دهد.
البته كسي كه مقلد آيت الله مكارم شيرازي است چون احتياط واجب دارد، در مسئله كفارة جمع ميتواند رجوع كند به آيت الله سيستاني و ايشان در اين مسئله كفاره جمع را لازم نمي دانند، بلكه مستحب مي داند.{1}
[1] آيت الله مكارم شيرازي، توضيح المسائل، مسئلة 1399 و 1401.
|
