جواب:
از روايات به دست ميآيد كه روزه عبادتي بسيار مهم است و روزه حقيقي و مقبول نزد خدا تنها امساك از خوردن و آشاميدن نيست، بلكه شرايط قبولي روزه، نگهداري تمام اعضاي بدن از گناه و آلودگي است. اميرالمؤمنين(ع) فرمود: بسا روزه داري كه از روزهاش بهرهاي ندارد جز تشنگي.(1)
باز از آن حضرت نقل شده است: روزه نفس بازداشتن حواس پنجگانه از همه گناهان و خالي بودن قلب از همه بديها است.(2)
رواياتي از پيامبر(ص) وارد شده است كه غيبت و سخن چيني روزه را خراب ميكند و نماز و روزه تا چهل روز قبول نميشود، مگر اين كه صاحب حق راضي شود.(3)
امام صادق(ع) فرمود: چون روزه گرفتي، بايد گوش و چشم و دامن و زبان تو نيز روزه دار باشد. چشم خويش را از نگاه كردن به حرام و گوش خود را از شنيدن حرام بربند و زبانت را از دروغ و فحش نگه دار.(4)
امام باقر(ع) به جابر بن يزيد جعفي فرمود: اي جابر! بر هر كسي ماه مبارك رمضان داخل شد و او در روز روزه باشد و پاسي از شب را به نماز ايستد و اندامش را از گناه حفظ كند و چشمانش را از حرام بربندد و آزارش را از مردم باز دارد، از گناهانش پاك شود، همانند روزي كه از مادر زاده شده است.(5)
پي نوشتها:
1 - شيخ عباس قمي، سفينه البحار، ج 2، ماده صوم.
2 - آثار الصادقين، ج 11، ص 319، به نقل از غرر الحكم، ج 4، ص 223.
3 - همان، ص 321، به نقل از جامع الاحاديث الشيعه، ج 9، ص 192.
4 - همان، ص 322، به نقل از همان، ص 243.
5 - همان، ص 323، به نقل از سفينه البحار، ج 2، ماده صوم.
|
