جواب:
چنانچه در تاريخ آمده است وثنيان براي راضي ساختن خدايان خود يا جلوگيري از خشم و غضب او روزه مـي گـرفتند و به اين ترتيب روزه نوعي معامله بود كه سودش به دو طرف ( خدا و بنده ) مي رسيد . اما خداوند متعال در قرآن تاكيد مي كند كه همه عبادات ,من جمله روزه , صرفا براي بنده مفيد و سازنده است و نفع آن به خدا نمي رسد . زيرا خداوند غني مطلق است و نيازي به عبادت بندگان ندارد . چنانچه در قرآن مي فرمايد : [ يا ايها الناس انتم الفقراء الي اللّه و اللّه هو الغني ( فاطر -15 ) ] . در خصوص روزه نيز مي فرمايد كه يكي از فوايد روزه و از اهم آن حصول تقوي است . زيـرا روشـن اسـت كـه دل بـريـدن از شهوات به طور كلي براي روح سازنده است و فرو رفتن در شهوات انسان را از رسيدن به كمالات واقعي باز مي دارد . حـال اگـركسي بتواند در مباحات و موارد جايز خود را نگه دارد به طريق اولي در مواردممنوع و حـرام بـهـتـر مـي تـوانـد خـود را كنترل كند و تقوي چيزي نيست مگر همين مطلب كه انسان از محرمات الهي خود را نگه دارد . و روزه در حقيقت تمريني است براي تحصيل چنين حالتي . تـمريني عملي كه در بنده با اراده و آگاهي و در عين نياز و شهوت خود را از برخي مشتهيات باز مي دارد و از اين طريق خدا را از خود راضي مي كند .
|
