جواب:
برخي از ما مسلمانان، به جهت اين كه ايمان و اسلام، به طور كامل در وجودمان جا نگرفته است، گاهي به عمد يا غير عمد، به خاطر هوا و هوس برخي دستورات شرع را انجام ميدهيم و برخي را انجام نميدهيم. در حالي كه كسي كه به خدا ايمان ميآورد بايد به فرمانهاي خداوند گوش دهد اگر ما واقعاً به خدا اعتقاد داريم و ميدانيم كه همة فرمانهاي او درست و حكيمانه است دليلي ندارد كه از برخي فرمانهايش اطاعت كنيم و از برخي اطاعت نكنيم.
خداوند متعال، در آيات متعددي تأكيد ميكند، ايمان آن نيست كه آنچه مطابق ميل انسان است بپذيرد و آنچه بر خلاف ميل و هواي او است رد كند. اين يك نوع هواپرستي است نه ايمان، ايمان واقعي آن است كه انسان حقيقت را و همة آنچه را كه اسلام به آن دستور داده بپذيرد خواه مطابق ميل او باشد يا بر خلاف ميل او.
بنابراين، چنين افرادي كه شما در پرسش از آنان نام برديد، نميتوان حكم كرد كه ايمانشان واقعي است بلكه ايمان آنان تابع هوا و هوس است. هر چند روزه گرفتن، نماز خواندن و قرآن خواندن اين افراد، به جاي خود صحيح است و اعمالشان در ظاهر با اين گناهان باطل نميشود اَمّا اين اعمال در كنار اين گناهان، ارزش معنوي كامل نخواهد داشت و اگر توبه نكنند فرجام بدي در پيش رو خواهند داشت و چنان چه توبه كنند خداوند با آغوش باز آنان را خواهد پذيرفت: وَ ءَاخَرُونَ اعْتَرَفُواْ بِذُنُوبِهِمْ خَلَطُواْ عَمَلاً صَـَـلِحًا وَ ءَاخَرَ سَيِّئًا عَسَي اللَّهُ أَن يَتُوبَ عَلَيْهِمْ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ (توبه،102) و ديگراني هستند كه به گناهان خود اعتراف كرده و كار شايسته را با ]كار[ ديگري كه بد است درآميختهاند. اميد است خدا توبه آنان را بپذيرد، كه خدا آمرزندة مهربان است.
هم چنان كه در روايتي از امام عليآمده است: روزه، دوري كردن از حرامها است هم چنان كه مرد از خوردن و آشاميدن خودداري ميكند.(ميزان الحكمه، ري شهري، ترجمه: حميد رضا شيخي، ج 7، حديث شماره 10940، مؤسسه دارالحديث.)
پرسشگر گرامي! از نكات ياد شده، پاسخ برخي ديگر از پرسشهاي شما كه پيرامون همين موضوع، با عبارتهاي ديگر بود، روشن ميشود. لذا نيازي به تكرار آنها نديديم.
|
