جواب:
بدون شك احكام و مقررات ديني، بدون فلسفه و علت نيست. زيرا احكام دين، عبارت است از مجموعه مقرّرات و بايدها و نبايدهايي كه از سوي آفريدگار انسان و نظام هستي، با توجه به نيازهاي دروني و بيروني، جسمي و روحي، فردي و اجتماعي و سياسي و اقتصادي، تدوين گرديده است؛ و بدون هيچ گونه طمع و تأمين نياز و منافع، از سوي تعيين كننده. چرا كه او نيازمند نيست، و هدف اصلي شكوفايي استعدادهاي انسان، و رسيدن او به تكامل و سعادت است.بنابراين يكي از بزرگترين فلسفه هاي احكام و مقررات ديني، اين است كه مي دانيم اين احكام :
1-از سوي آفريدگار و پديد آورنده انسان و جهان تشريع شده، و به منزله ترسيم شاهرايي است كه انسان را به قرب و وصال الهي نائل مي كند.
2- خداوند قوانين و مقرّرات را براي تأمين نيازمنديهاي مختلف انسان، تدوين كرده است.
3- خداوند حكيم است، و بي جهت و بي هدف بايد و نبايدي را تدوين نكرده است. پس بايدها و نبايدهاي الهي هدفدار است. و ضرورتي ندارد كه بشر همه آن اهداف را بشناسد، تا بدان عمل كند. برخي از احكام، فلسفه آن براي عقل ما واضح است، مانند حرمت دروغگويي، و تجاوز و تعدّي به حقوق ديگران. برخي از احكام، دانش بشري طي سالها، به جوانبي از حكمت آن پي برده، مثل حرمت گوشت خوك و شُرب مواد الكلي. و برخي از احكام، آيات و روايات اشاراتي به برخي از فلسفه هاي آنها مي كند، مثل نماز و روزه. و برخي از احكام، هنوز فلسفه آن براي بشر بصورت دقيقروشن نشده، مثل چگونگي وضو گرفتن، و غيره
با اين وجود، راه براي كنكاش و پژوهش باز است، و مورد سؤال جنابعالي از اين قبيل است.
|
