احکام روزه از رساله امام خميني (ره)

1714 مسافرى كه بايد نمازهاى چهار ركعتى را در سفر دو ركعت بخواند،نبايد روزه بگيرد. و مسافرى كه نمازش را تمام مى خواند، مثل كسى كه شغلش مسافرت، يا سفر او سفر معصيت است، بايد در سفر روزه بگيرد.



1715 مسافرت در ماه رمضان اشكال ندارد، ولى اگر براى فرار از روزه باشد،مكروه است.



1716 اگر غير روزه رمضان روزه معين ديگرى بر انسان واجب باشد، بنا براحتياط واجب نبايد در آن روز مسافرت كند، و اگر در سفر باشد، بايد قصد كند كه ده روز در جايى بماند و آن روز را روزه بگيرد، ولى اگر نذر كرده باشد روز معينى را روزه بگيرد، مى تواند در آن روز مسافرت نمايد.



1717 اگر نذر كند روزه بگيرد و روز آن را معين نكند، نمى تواند آن را در سفر بجا آورد. ولى چنانچه نذر كند كه روز معينى را در سفر روزه بگيرد، بايدآن را در سفر بجا آورد. و نيز اگر نذر كند روز معينى را چه مسافر باشد يا نباشد،روزه بگيرد، بايد آن روز را اگرچه مسافر باشد روزه بگيرد.



1718 مسافر مى تواند براى خواستن حاجت، سه روز در مدينه طيبه روزه مستحبى بگيرد.



1719 كسى كه نمى داند روزه مسافر باطل است، اگر در سفر روزه بگيرد و در بين روز مساله را بفهمد، روزه اش باطل مى شود، و اگر تا مغرب نفهمد، روزه اش صحيح است.



1720 اگر فراموش كند كه مسافر است، يا فراموش كند كه روزه مسافر باطل مى باشد و در سفر روزه بگيرد، روزه او باطل است.



1721 اگر روزه دار بعد از ظهر مسافرت نمايد، بايد روزه خود را تمام كند، و اگر پيش از ظهر مسافرت كند، وقتى به حد ترخص برسد، يعنى به جايى برسد كه ديوار شهر را نبيند و صداى اذان آن را نشنود، بايد روزه خود را باطل كند، و اگر پيش از آن روزه را باطل كند، بنابر احتياط كفاره نيز بر او واجب است.



1722 اگر مسافر پيش از ظهر به وطنش برسد، يا به جايى برسد كه مى خواهد ده روز در آن جا بماند، چنانچه كارى كه روزه را باطل مى كند انجام نداده، بايد آن روز را روزه بگيرد، و اگر انجام داده روزه آن روز بر او واجب نيست.



1723 اگر مسافر بعد از ظهر به وطنش برسد، يا به جايى برسد كه مى خواهد ده روز در آن جا بماند، نبايد آن روز را روزه بگيرد.



1724 مسافر و كسى كه از روزه گرفتن عذر دارد، مكروه است در روز ماه رمضان جماع نمايد و در خوردن و آشاميدن كاملا خود را سير كند.





احكام روزه از رساله آيه الله فاضل لنکراني





مسأله 1785 ـ مسافرى كه بايد نمازهاى چهار ركعتى را در سفر دو ركعت بخواند، نبايد روزه بگيرد، و مسافرى كه نمازش را تمام مى خواند مثل كسى كه شغلش مسافرت يا سفر او معصيت است بايد در سفر روزه بگيرد.

مسأله 1786 ـ مسافرت در ماه رمضان اشكال ندارد، ولى اگر براى فرار از روزه باشد مكروه است.

مسأله 1787 ـ اگر غير از روزه ماه رمضان روزه معيّن ديگرى بر انسان واجب باشد مثل اين كه نذر كند روز معيّنى را روزه بگيرد، مى تواند در آن روز مسافرت نمايد همچنين است در تنگى وقت اگر قضاء ماه رمضان به عهده اش باشد.

مسأله 1788 ـ اگر نذر كند روزه بگيرد و روز آن را معيّن نكند، نمى تواند آن را در سفر بجا آورد، ولى چنانچه نذر كند كه روز معيّنى را در سفر روزه بگيرد، بايد آن را در سفر بجا آورد، و نيز اگر نذر كند روز معيّنى را چه مسافر باشد يا نباشد روزه بگيرد بايد آن روز را اگر چه مسافر باشد روزه بگيرد.

مسأله 1789 ـ مسافر مى تواند براى خواستن حاجت سه روز در مدينه طيّبه روزه مستحبى بگيرد.

مسأله 1790 ـ كسى كه نمى داند روزه مسافر باطل است اگر در سفر روزه بگيرد و در بين روز مسأله را بفهمد روزه اش باطل مى شود، و اگر تا مغرب نفهمد روزه اش صحيح است.

مسأله 1791 ـ اگر فراموش كند كه مسافر است، يا فراموش كند روزه مسافر باطل مى باشد و در سفر روزه بگيرد، روزه او باطل است.

مسأله 1792 ـ اگر روزه دار بعد از ظهر مسافرت نمايد، بايد روزه خود را تمام كند، و اگر پيش از ظهر مسافرت كند وقتى بحدّ ترخّص برسد يعنى بجائى برسد كه ديوار شهر را نبيند و صداى اذان را نشنود بايد روزه خود را باطل كند، اگر پيش از آن روزه را باطل كند، بنابر احتياط كفّاره واجب مى شود.

مسأله 1793 ـ اگر مسافر پيش از ظهر بوطنش برسد، يا بجائى برسد كه



[287]

مى خواهد ده روز در آنجا بماند، چنانچه كارى كه روزه را باطل مى كند انجام نداده باشد، بايد آنروز را روزه بگيرد، و اگر انجام داده يا بعد از ظهر بوطنش برسد، يا بجائى برسد كه مى خواهد ده روز در آنجا بماند، روزه آنروز بر او واجب نيست.

مسأله 1794 ـ مسافر و كسى كه از روزه گرفتن عذر دارد، مكروه است در روز ماه رمضان جماع نمايد، و در خوردن و آشاميدن كاملا خود را سير كند.

كسانى كه روزه بر آنها واجب نيست

مسأله 1795 ـ كسى كه بواسطه پيرى نمى تواند روزه بگيرد يا براى او مشقّت دارد روزه بر او واجب نيست، ولى در صورت دوّم بايد براى هر روز يك مد كه تقريباً ده سير است گندم يا جو و مانند اينها به فقير بدهد.

مسأله 1796 ـ كسى كه بواسطه پيرى روزه نگرفته، اگر بعد از ماه رمضان بتواند روزه بگيرد بنابر احتياط مستحب بايد قضاى روزه هائى را كه نگرفته بجا آورد.

مسأله 1797 ـ اگر انسان مرضى دارد كه زياد تشنه مى شود و نمى تواند تشنگى را تحمّل كند يا براى او مشقّت دارد، روزه بر او واجب نيست ولى در صورت دوّم بايد براى هر روز يك مد طعام به فقير بدهد، و احتياط واجب آن است كه بيشتر از مقدارى كه ناچار است آب نياشامد، و چنانچه بعد بتواند روزه بگيرد، بايد روزه هائى را كه نگرفته قضا نمايد.

مسأله 1798 ـ زنى كه زائيدن او نزديك و روزه براى حملش ضرر دارد روزه بر او واجب نيست، و نيز اگر روزه براى خودش ضرر دارد، روزه بر او واجب نيست، در اين صورت بايد براى هر روز يك مد طعام به فقير بدهد، و در هر دو صورت روزه هائى را نگرفته بايد قضا نمايد.

مسأله 1799 ـ زنى كه بچه شير مى دهد و شير او كم است چه مادر بچه يا دايه او باشد يا بى اجرت شير دهد، اگر روزه براى بچه اى كه شير مى خورد ضرر دارد روزه بر او واجب نيست، و نيز اگر براى خودش ضرر دارد روزه بر او واجب نيست و در اين صورت بايد براى هر روز يك مد طعام به فقير بدهد، و در هر دو صورت روزه هائى را كه نگرفته بايد قضا نمايد، ولى اگر كسى پيدا شود كه بى اجرت بچه را شير دهد، يا براى شير دادن بچه از پدر يا مادر يا از كس ديگرى كه اجرت او را بدهد اجرت بگيرد، بايد بچه را به او بدهد و روزه بگيرد.





احکام روزه از رساله آيه الله مکارم شيرازي







مسأله 1440ـ شخص مسافر (با شرايطى كه در مسأله نماز مسافر گفته شد) نبايد روزه بگيرد، و بطور كلّى در هر موردى نماز شكسته است روزه را بايد ترك كرد و در جايى كه نماز را بايد تمام بخواند (مانند كسى كه شغلش مسافرت است و يا در محلّى قصد ماندن ده روز كرده) بايد روزه را بگيرد.



مسأله 1441ـ مسافرت در ماه رمضان حرام نيست، ولى اگر براى فرار از روزه باشد مكروه است.



مسأله 1442ـ هرگاه روزه روز معيّنى غير از ماه رمضان بر انسان واجب باشد (مثل اين كه نذر كرده نيمه شعبان را روزه بگيرد) بنابر احتياط واجب نبايد در آن روز مسافرت كند، حتّى اگر در سفر است بايد در جايى قصد توقّف ده روز كند و آن روز









[269]



را روزه بگيرد.



مسأله 1443ـ اگر نذر روزه كند ولى روز آن رامعيّن نسازد نمى تواند آن را در سفر به جا آورد، ولى اگر نذر كند روز معيّنى را در سفر روزه بگيرد يا نذر كند روز معيّنى را چه مسافر باشد چه نباشد روزه بگيرد، احتياط واجب آن است كه آن روز را اگرچه مسافر باشد روزه بگيرد.



مسأله 1444ـ مسافر مى تواند براى گرفتن حاجت، سه روز در مدينه روزه مستحبّى بگيرد (هر چند قصد ده روز نكند) ولى احتياط آن است كه روز چهارشنبه و پنجشنبه و جمعه را اختيار كند.



مسأله 1445ـ كسى كه اصلاً نمى داند روزه مسافر باطل است اگر در سفر روزه بگيرد روزه اش صحيح است، ولى اگر در بين روز مسأله را بفهمد روزه اش باطل مى شود.



مسأله 1446ـ هر گاه فراموش كندمسافر است،يا فراموش كند كه روزه مسافر باطل است و در اين حال روزه بگيرد، بنابر احتياط واجب بايد روزه را قضا كند.



مسأله 1447ـ هرگاه روزه دار بعد از ظهر مسافرت نمايد بايد روزه خود را تمام كند، امّا اگر پيش از ظهر مسافرت نمايد روزه اش باطل است، ولى قبل از آن كه به حدّ ترخص برسد نمى تواند روزه را افطار كند و اگر پيش از آن افطار كند كفّاره بر او واجب است (منظور از حدّ ترخص جايى است كه صداى اذان شهر را نشنود، يا به جايى برسد كه از نظر مردم شهر پنهان گردد).



مسأله 1448ـ هرگاه مسافر پيش از ظهر وارد وطن شود، يا به جايى برسد كه قصد ده روز توقّف دارد، چنانچه كارى كه روزه را باطل مى كند انجام نداده باشد بايد روزه بگيرد و اگر انجام داده بايد بعداً قضا كند و مستحبّ است باقيمانده آن روز را امساك نمايد، ولى اگر بعد از ظهر وارد شود نمى تواند روزه بگيرد.



مسأله 1449ـ مسافر و كسى كه از روزه گرفتن معذور است مكروه است در روز ماه رمضان در خوردن و آشاميدن، خود را كاملاً سير كنند، همچنين جماع براى آنها مكروه است.







احكام روزه از رساله آيه الله تبريزي





1723 - مـسافرى كه بايد نمازهاى چهار ركعتى را در سفر دو ركعت بخواند , نبايد روزه بگيرد , و مسافرى كـه نـمـازش را تمام مى خواند , مثل كسى كه شغلش مسافرت , يا سفر او سفر معصيت است , بايد در سفر روزه بگيرد.

1724 - مسافرت در ماه رمضان اشكال ندارد , ولى براى فرار از روزه مسافرت مكروه است .

و هم چنين است مطلق سفر قبل از روز بيست و چهارم در ماه رمضان مگر اين كه سفر براى حج يا عمره يا به جهت ضرورتى باشد.

1725 - اگر غير روزه رمضان روزه معين ديگرى بر انسان واجب باشد , چنانچه به اجاره يا مانند آن واجب شـده بـاشد يا روز سوم از روزهاى اعتكاف باشد , نمى تواند در آن روز مسافرت كند , و اگر در سفر باشد , چنانچه ممكن است بايد قصد كند كه ده روز در جايى بماند و آن روز را روزه بگيرد , ولى اگر روزه آن روز بـه نـذر واجـب شده باشد , ظاهر آن است كه سفر در آن روز جايز است و قصد اقامه واجب نيست هر چند بهتر آن است كه تا ناچار نشود مسافرت نكند و اگر در سفر است قصد اقامت نمايد.

1726 - اگـر نـذر كند روزه مستحبى بگيرد , و روز آن را معين نكند , نمى تواند آن را در سفر به جا آورد , ولـى چنانچه نذر كند كه روز معينى را در سفر روزه بگيرد بايد آن را در سفر بجا آورد , و نيز اگر نذر كند روز معينى را چه مسافر باشد يا نباشد , روزه بگيرد , بايد آن روز را اگر چه مسافر باشد , روزه بگيرد.

1727 - مـسـافر مى تواند براى خواستن حاجت سه روز در مدينه طيبه روزه مستحبى بگيرد , و احوط اين است كه آن سه روز روزهاى چهارشنبه و پنج شنبه و جمعه باشد.

1728 - كسى كه نمى داند روزه مسافر باطل است , اگر در سفر روزه بگيرد , و در بين روز مساله را بفهمد , روزه اش باطل مى شود , و اگر تا مغرب نفهمد روزه اش صحيح است .

1729 - اگـر فراموش كند كه مسافر است , يا فراموش كند كه روزه مسافر باطل مى باشد , و در سفر روزه بگيرد , روزه او باطل است .

1730 - اگـر روزه دار بعد از ظهر مسافرت نمايد , بايد بنابر احتياط روزه خود را تمام كند , و اگر پيش از ظـهـر مـسافرت كند , چنانچه از شب نيت سفر داشته باشد , نمى تواند آن روز را روزه بگيرد , بلكه اگر از شـب هـم نـيت نداشته باشد نمى تواند بنابر احتياط آن روز را روزه بگيرد , ولى در هر صورت نبايد پيش از رسيدن به حد ترخص چيزى را كه روزه را باطل مى كند انجام دهد و گرنه كفاره بر او واجب مى شود.

1731 - اگر مسافر در ماه رمضان چه آن كه قبل از فجر در سفر بوده و چه آن كه روزه بوده و سفر نمايد , چـنانچه پيش از ظهر به وطنش برسد يا به جايى برسد كه مى خواهد ده روز در آنجا بماند , چنانچه كارى كه روزه را باطل مى كند انجام نداده , بايد آن روز روزه را بگيرد , و اگر انجام داده روزه آن روز بر او واجب نيست .

1732 - اگـر مـسـافـر بعد از ظهر به وطنش برسد , يا به جايى برسد كه مى خواهد ده روز در آنجا بماند , نمى تواند آن روز را روزه بگيرد.

1733 - مـسـافـر و كسى كه از روزه گرفتن عذر دارد , مكروه است در روز ماه رمضان جماع نمايد , و در خوردن و آشاميدن كاملا خود را سير كند.





احكام روزه از رساله آيه الله سيستاني







مـسـالـه 1723 - مـسافرى كه بايد نمازهاى چهار ركعتى را در سفر دو ركعت بخواند, نبايد روزه بـگـيـرد, و مـسـافـرى كـه نمازش را تمام مى خواندمثل كسى كه شغلش مسافرت يا سفر او سفر معصيت است , بايد در سفر روزه بگيرد.

مساله 1724 - مسافرت در ماه رمضان اشكال ندارد, ولى براى فرار از روزه مسافرت مكروه است , و همچنين است سفر قبل از روز بيست و چهارم در ماه رمضان مگر اينكه سفر براى حج يا عمره يا به جهت ضرورتى باشد.

مساله 1725 - اگر غير روزه رمضان روزه معين ديگرى بر انسان واجب باشد, مثلا نذر كرده باشد روز مـعينى را روزه بگيرد, بهتر آن است كه تا ناچار نشود در آن روز مسافرت نكند.

و اگر در سفر بـاشد, چنانچه ممكن است قصد كند كه ده روز در جائى بماند و آن روز را روزه بگيرد.

ولى ظاهر آن است كه سفر جايز است و قصد اقامه واجب نيست , و در صورتى كه روزه نگيرد لازم است روزه آن روز را قضاكند.

مـسـاله 1726 - اگر نذر كند روزه بگيرد و روز آن را معين نكند,نمى تواند آن را در سفر بجا آورد.

ولـى چنانچه نذر كند كه روز معينى را در سفرروزه بگيرد, بايد آن را در سفر بجا آورد.

و نيز اگر نـذر كـنـد روز مـعينى را چه مسافر باشد يا نباشد, روزه بگيرد, بايد آن روز را اگرچه مسافرباشد روزه بگيرد.

مساله 1727 - مسافر مى تواند براى خواستن حاجت سه روز در مدينه طيبه روزه مستحبى بگيرد, و احوط اين است كه آن سه روزروزهاى چهارشنبه و پنجشنبه و جمعه باشد.

مـساله 1728 - كسى كه نمى داند روزه مسافر باطل است , اگر در سفر روزه بگيرد و در بين روز مساله را بفهمد, روزه اش باطل مى شود, و اگرتا مغرب نفهمد, روزه اش صحيح است .

مـساله 1729 - اگر فراموش كند كه مسافر است , يا فراموش كند كه روزه مسافر باطل مى باشد و در سفر روزه بگيرد, روزه او باطل است .

مساله 1730 - اگر روزه دار بعد از ظهر مسافرت نمايد, بايد روزه خود را تمام كند.

و اگر پيش از ظـهـر مـسـافـرت كـنـد, وقتى به حد ترخص برسد, در صورتى كه از شب نيت سفر داشته باشد, روزه اش بـاطـل مـى شود و الا بنابر احتياط واجب روزه را تمام كند و بعدا قضا لازم نيست .

واگر پيش از رسيدن به حد ترخص روزه را باطل كند كفاره بر او واجب است .

مـسـالـه 1731 - اگـر مـسـافـر در ماه رمضان پيش از ظهر به وطنش برسد يا به جائى برسد كه مـى خـواهد ده روز در آنجا بماند, چنانچه كارى كه روزه را باطل مى كند انجام نداده , بايد آن روز روزه را بگيرد, و اگر انجام داده , روزه آن روز بر او واجب نيست .

مـساله 1732 - اگر مسافر بعد از ظهر به وطنش برسد, يا به جائى برسد كه مى خواهد ده روز در آن جا بماند, نبايد آن روز را روزه بگيرد.

مساله 1733 - مسافر و كسى كه از روزه گرفتن عذر دارد, مكروه است در روزه ماه رمضان جماع نمايد و در خوردن و آشاميدن كاملا خودرا سير كند.