اينك به جملاتى از ديگر ادعيه مباركه كه در مورد عبادت وارد شده است ، توجه مى كنيم : در ((دعاى روز شنبه )) چنين مى خوانيم :

((اَسْئَلُكَ ... اَنْ تُعِينَنى عَلى طاعَتِكَ وَ لُزُومِ عِبادَتِكَ)).

((بارالها! از تو مى خواهم كه مرا بر اطاعت و دوام عبادت خودت يارى نمايى )).

و در دعاى بعد از زيارت حضرت امام حسين (عليه السّلام ) چنين آمده است :

((فَاِنَّ بِتَوفِيقِكَ يَفُوزُ الْفائِزُونَ وَيَتُوبُ التّائِبُونَ وَيَعْبُدُكَ الْعابِدُونَ)).

((به درستى كه با توفيق تو اى پروردگار! رستگاران ، رستگار شوند و توبه كنندگان توبه كنند و عبادت كنندگان ، عبادتت نمايند)).

آنچه در اين دو جمله از دعا مهم جلوه مى كند اين است كه براى عبادت خداوند متعال ، به ((يارى و توفيق الهى )) احتياج است . چه بسيار از آدميان كه در دام معبودهاى ديگر گرفتار آمده و از عبادت سعادتبخش پروردگار باز مى مانند و چه بسيار كسانى كه خداى را به عنوان معبود برگزيده اند اما باز هم به دلايل گوناگون ، توفيق عبادت حقيقى را نمى يابند.

خداوند متعال در قرآن كريم ، عبادت خود را ((راه راست )) معرفى مى كند و در سوره آل عمران ، از قول حضرت عيسى (عليه السّلام ) چنين مى فرمايد:

(اِنَّ اللّهَ رَبّى وَرَبُّكُمْ فَاعْبُدُوهُ هَذ ا صِراطٌ مُسْتَقِيمٌ ).(109)

((به درستى كه خداوند،پروردگارمن وشماست پس اوراعبادت كنيد،اين است راه راست )).

يعنى عبادت غير خداوند، راه كجى است كه نه تنها انسان را به سعادت نمى رساند بلكه او را گرفتار هلاكت حقيقى مى سازد.