ماه رمضان آمد و بگذشت مكرر

ما بهره نبرديم مگر شهد مز عفر

افطاري اگر داديم يك ذره نداديم

آن را كه دهد سودي در عرصه محشر

نه بر طبقي بي رمقي را بنشانديم

نه خسته دلي را بطعامي كه ميسّر

روزه سپر است آري از نائره نار

بيمي نبود بر تو بسر گر بگشتي اِسپر

ليكن نه هر آن كو گلوي خويش نگه داشت

صائم بشمار آمد و وارسته ز آذر

آن روزه كه برهاند از آتش دوزخ

بايد بود آراسته در شرع مطهّر

بي شائبه حيله و بي رخنه و نيرنگ

چون آنكه خدا گفته و آورده پيمبر

بايد همه اعضاء ره طاعت بسپارند

تا روزه پسند افتد در مذهب جعفر

جان غرق بود دريَم سوداي الهي

دل محو تجلاي مهين ايزد بافرّ