در آيـه قـبـل اهميت انفاق در راه خدا بطوركلى بيان شد, ولى در اين آيه بعضى از شرايط آن ذكر مى شود, مى فرمايد: ((كسانى كه اموال خود را در راه خداانفاق مى كنند سپس به دنبال انفاقى كه كـرده انـد مـنـت نمى گذارند و آزارى نمى رسانند پاداش آنها, نزد پروردگارشان است )) (الذين ينفقون اموالهم فى سبيل اللّه ثم لا يتبعون ما انفقوا منا ولا اذى لهم اجرهم عند ربهم ).
((علاوه بر اين نه ترسى بر آنها است و نه غمگين مى شوند)) (ولا خوف عليهم ولا هم يحزنون ).
بـنـابـراين كسانى كه در راه خدا بذل مال مى كنند ولى به دنبال آن منت مى گذارند يا كارى كه مـوجـب آزار و رنـجـش اسـت مى كنند در حقيقت با اين عمل ناپسند اجر و پاداش خود را از بين مـى بـرنـد, بـلكه مى توان گفت چنين افراد دربسيارى از موارد بدهكارند نه طلبكار! زيرا آبروى انسان و سرمايه هاى روانى واجتماعى او به مراتب برتر و بالاتر از ثروت ومال است .
جمله ((لهم اجرهم عند ربهم )) به انفاق كنندگان اطمينان مى دهد كه پاداششان نزد پروردگار مـحـفوظ است تا با اطمينان خاطر در اين راه گام بردارند بلكه تعبير((ربهم )) (پروردگارشان ) اشاره به اين است كه خداوند آنها را پرورش مى دهد و بر آن مى افزايد.
(آيه 263)ـ اين آيه در حقيقت تكميلى است نسبت به آيه قبل , در زمينه ترك منت و آزار به هنگام انفاق , مى فرمايد: ((گفتار پسنديده (در برابر ارباب حاجت ) و عفو وگذشت (از خشونتهاى آنان ) از بـخـشـشى كه آزارى به دنبال آن باشد بهتر است )) (قول معروف ومغفرة خير من صدقة يتبعها اذى ).
اين را نيز بدانيد كه آنچه در راه خدا نفاق مى كنيد در واقع براى نجات خويشتن ذخيره مى نماييد, ((و خداوند (از آن ) بى نياز و (در برابر خشونت وناسپاسى شما) بردبار است )) (واللّه غنى حليم ).
پـيـامـبـراكرم (ص ) در حديثى گوشه اى از آداب انفاق را روشن ساخته مى فرمايد: ((هنگامى كه حـاجـتـمـندى از شما چيزى بخواهد گفتار او را قطع نكنيد تاتمام مقصود خويش را شرح دهد, سپس با وقار و ادب و ملايمت به او پاسخ ‌بگوييد, يا چيزى كه در قدرت داريد در اختيارش بگذاريد و يا به طرز شايسته اى اورا بازگردانيد زيرا ممكن است سؤال كننده ((فرشته اى )) باشد كه مامور آزمـايـش شـمـااسـت تـا بـبـيـنـد در بـرابـر نـعمتهايى كه خداوند به شما ارزانى داشته چگونه عمل مى كنيد))!.
(آيه 264).