در ايـن آيـه بـهـتـريـن مواردى كه انفاق در آنجا بايد صورت گيرد, بيان شده است , و آن كسانى هـسـتـنـد كـه داراى صـفـات سـه گـانه اى كه در اين آيه آمده است باشند در بيان اولين صفت مـى فرمايد: انفاق شما مخصوصا ((بايد براى كسانى باشدكه در راه خدا, محصور شده اند)) (للفقرا الذين احصروا فى سبيل اللّه ).
يـعـنـى كـسانى كه به خاطر اشتغال به مساله جهاد در راه خدا و نبرد با دشمن ويادگيرى فنون جنگى از تلاش براى معاش و تامين هزينه زندگى بازمانده اند.
سـپس براى تاكيد مى افزايد: ((همانها كه نمى توانند سفرى كنند)) و سرمايه اى به دست آورند (لا يستطيعون ضربا فى الا رض ).
و در دومـين توصيف از آنان , مى فرمايد: ((كسانى كه افراد نادان و بى اطلاع آنها را از شدت عفاف , غنى مى پندارند)) (يحسبهم الجاهل اغنيا من التعفف ).
ولى اين سخن به آن مفهوم نيست كه اين نيازمندان با شخصيت قابل شناخت نيستند لذا مى افزايد: ((آنها را از چهره هايشان مى شناسى )) (تعرفهم بسيماهم ).
يعنى در چهره هايشان نشانه هايى از رنجهاى درونى وجود دارد كه براى افرادفهميده آشكار است آرى ! ((رنگ رخساره خبره مى دهد از سر درون )).
و در سـومـيـن تـوصـيـف , مـى فرمايد: آنها چنان بزرگوارند كه ((هرگز چيزى بااصرار از مردم نمى خواهند)) (لا يسئلون الناس الحافا).
معمول نيازمندان عادى اصرار در سؤال است ولى آنها يك نيازمند عادى نيستند.
و در پـايان آيه , باز همگان را به انفاق از هرگونه خيرات خصوصا به افرادى كه داراى عزت نفس و طبع بلندند تشويق كرده , مى فرمايد: ((و هر چيز خوبى در راه خدا انفاق كنيد خداوند از آن آگاه است )) (وما تنفقوا من خير فان اللّه به عليم )