بـه دنـبال حوادث احد با يادآورى شجاعت و ايمان و استقامت مجاهدان وياران پيامبران گذشته مسلمانان را به شجاعت و فداكارى و پايدارى تشويق مى كندو در ضمن آن دسته اى را كه از ميدان احد فرار كردند سرزنش مى نمايد و مى گويد:((پيامبران بسيارى بودند كه خداپرستان مبارزى در صف ياران آنها قرار داشتند, آنهاهيچ گاه در برابر آنچه (از تلفات سنگين و جراحات سخت ) در راه خدا به آنان مى رسيد سست نشدند و ناتوان نگرديدند و تن به تسليم ندادند)) (وكاين من نبي قاتل معه ربيون كثير فما وهنوا لم اصابهم فى سبيل اللّه وما ضعفوا وما استكانوا).
((بـديهى است خداوند هم , چنين افرادى را دوست دارد كه دست از مقاومت برنمى دارند)) (واللّه يحب الصابرين ).
(آيه 147)ـ آنها به هنگامى كه احيانا بر اثر اشتباهات يا سستى ها, يالغزشهايى گرفتار مشكلاتى در بـرابـر دشـمـن مى شدند, به جاى اين كه ميدان را به اوبسپارند و يا تسليم شوند و يا فكر ارتداد و بازگشت به كفر در مغز آنها پيدا شود,روى به درگاه خدا مى آوردند و ((گفتار آنها فقط اين بود كـه پـروردگـارا ! گـناهان ما راببخش , و از تندرويهاى ما در كارها صرفنظر كن , قدمهاى ما را اسـتـوار بـدار, و مـا را برجمعيت كافران پيروز گردان )) ! (وما كان قولهم الا ان قالوا ربنا اغفرلنا ذنوبناواسرافنا فى امرنا وثبت اقدامنا وانصرنا على القوم الكافرين ). (آيه 148)ـ آنها با اين طرز تفكر و عمل به زودى پاداش خود را از خدامى گرفتند ((لذا خداوند هم پـاداش ايـن جـهـان كـه فـتح و پيروزى بر دشمن بود و هم پاداش نيك آن جهان را به آنها داد)) (فتيهم اللّه ثواب الدنيا وحسن ثواب الا خرة ).
و در پـايـان آيه آنها را جز نيكوكاران شمرده و مى فرمايد: ((خدا نيكوكاران رادوست دارد)) (واللّه يحب المحسنين ).
(آيه 149)