در عـصـر جاهليت نظر به اين كه براى زنان ارزشى قائل نبودند, غالبا مهر راكه حق مسلم زن بود در اخـتـيار اولياى او قرار مى دادند, و آن را ملك مسلم آنهامى دانستند, گاهى نيز مهر يك زن را ازدواج زن ديـگـرى قـرار مى دادند, اسلام بر تمام اين رسوم ظالمانه خط بطلان كشيد و مهر رابه عنوان يك حق مسلم به زن اختصاص داد.
و اگـر بعضى براى ((مهر)) تفسير غلطى كرده اند و آن را يك نوع ((بهاى زن )) پنداشته اندارتباط بـه قـوانين اسلام ندارد, زيرا در اسلام ((مهر)) به هيچ وجه جنبه بها و قيمت كالاندارد, و بهترين دلـيـل آن هـمـان صيغه ازدواج است كه در آن رسما ((مرد)) و ((زن )) به عنوان دو ركن اساسى پـيـمـان ازدواج بـه حساب آمده اند و مهر يك چيز اضافى و درحاشيه قرار گرفته است به همين دليل اگر در صيغه عقد اسمى از مهر نبرند, عقدباطل نيست , در حالى كه اگر در خريد و فروش و معاملات اسمى از قيمت برده نشود مسلما باطل خواهد بود.
(آيه 5).