در آيـه 34 و 35 هـمـيـن سوره احكام مربوط به نشوز زن بيان شده بود, ولى دراينجا اشاره اى به مـسـالـه نـشـوز مـرد كرده و مى فرمايد: ((هرگاه زنى احساس كند كه شوهرش بناى سركشى و اعراض دارد, مانعى ندارد كه براى حفظ حريم زوجيت ,از پاره اى از حقوق خود صرفنظر كند, و با هـم صـلـح نـمايند)) (وان امراة خافت من بعلها نشوزا او اعراضا فلا جناح عليهم ان يصلحا بينهما صلحا).
سپس براى تاكيد موضوع مى فرمايد: ((به هر حال صلح كردن بهتر است ))(والصلح خير).
اين جمله كوتاه و پر معنى گرچه در مورد اختلافات خانوادگى در آيه فوق ذكرشده ولى بديهى است يك قانون كلى و عمومى و همگانى را بيان مى كند كه در همه جا اصل نخستين , صلح و صفا و دوسـتـى و سـازش اسـت , و نـزاع و كـشـمكش وجدايى بر خلاف طبع سليم انسان و زندگى آرام بخش او است , و لذا جز در مواردضرورت و استثنايى نبايد به آن متوسل شد!.
و بـه دنبال آن اشاره به سرچشمه بسيارى از نزاعها و عدم گذشتها كرده مى فرمايد: ((مردم ذاتا و طـبـق غـريـزه حـب ذات , در امـواج بخل قرار دارند))(واحضرت الا نفس الشح ) و هركسى سعى مى كند تمام حقوق خود را بى كم وكاست دريافت دارد, و همين سرچشمه نزاعها و كشمكشهاست .
بـنـابـراين اگر زن و مرد به اين حقيقت توجه كنند كه سرچشمه بسيارى ازاختلافات بخل است , سـپـس در اصـلاح خود بكوشند و گذشت پيشه كنند, نه تنهاريشه اختلافات خانوادگى از بين مى رود, بلكه بسيارى از كشمكشهاى اجتماعى نيزپايان مى گيرد.
ولـى در عين حال براى اين كه مردان از حكم فوق سؤاستفاده نكنند, در پايان آيه روى سخن را به آنـهـا كرده و توصيه به نيكوكارى و پرهيزكارى نموده و به آنان گوشزدمى كند كه ((اگر مراقب اعـمـال و كـارهاى خود باشيد و از مسير حق و عدالت منحرف نشويد, خداوند از همه اعمال شما آگـاه اسـت )) و پـاداش شـايـسته به شما خواهد داد(وان تحسنوا وتتقوا فان اللّه كان بما تعملون خبيرا).
(آيه 129)