قرآن بار ديگر موضوع الغاى پيمانهاى مشركان را با تاكيد بيشترى عنوان كرده و حتى تاريخ اعلام آن را تعيين مى كند و مى گويد: ((اين اعلامى است از طرف خدا و پيامبرش به عموم مردم در روز حـج اكـبـر (روز عيد قربان ) كه خداوند وفرستاده او از مشركان بيزارند)) (واذان من اللّه ورسوله الى الناس يوم الحج الا كبران اللّه برئ من المشركين ورسوله ).
در حـقـيـقـت خـداوند مى خواهد با اين اعلام عمومى در سرزمين مكه و آن هم در آن روز بزرگ راههاى بهانه جويى دشمن را ببندد و زبان بدگويان را قطع كند تانگويند ما را غافلگير ساختند و ناجوانمردانه به ما حمله كردند.
سـپـس روى سـخن را به خود مشركان كرده و از طريق تشويق و تهديد براى هدايت آنها كوشش مـى كند, نخست مى گويد: ((اگر توبه كنيد (و به سوى خدا بازگرديد ودست ازآيين بت پرستى برداريد) به نفع شماست )) (فان تبتم فهو خير لكم ).
يعنى قبول آيين توحيد به نفع شما و جامعه شما و دنيا و آخرت خودتان است و اگر نيك بينديشيد هـمـه نـابسامانيهايتان در پرتو آن , سامان مى يابد, نه اين كه سودى براى خدا و پيامبر در بر داشته باشد.
بـعـد بـه مـخـالـفان متعصب و لجوج هشدار مى دهد كه : ((اگر (از اين فرمان كه ضامن سعادت خـودتان است ) سرپيچى كنيد بدانيد هرگز نمى توانيد خداوند راناتوان سازيد)) و از قلمرو قدرت او بيرون رويد (وان توليتم فاعلموا انكم غيرمعجزى اللّه ).
و در پـايـان آيـه بـه كـسـانـى كه با سرسختى مقاومت مى كنند اعلام خطرمى نمايد و مى گويد: ((كافران بت پرست را به عذاب دردناك بشارت ده )) (وبشرالذين كفروا بعذاب اليم ).
(آيه ) اين الغاى يك جانبه پيمانهاى مشركان , مخصوص كسانى بود كه نشانه هايى بر آمادگى براى پـيـمان شكنى از آنها ظاهر شده بود, لذا در اين آيه يك گروه را استثنا كرده , مى گويد: ((مگر آن دسته از مشركين كه با آنها پيمان بسته ايد وهيچ گاه بر خلاف شرايط پيمان گام برنداشتند و كم و كـسـرى در آن ايـجـاد نكردند, ونه احدى را بر ضد شما تقويت نمودند)) (الا الذين عاهدتم من المشركين ثم لم ينقصوكم شيئا ولم يظاهروا عليكم احدا).
((در مـورد ايـن گـروه تا پايان مدت به عهد و پيمانشان وفادار باشيد)) (فاتموااليهم عهدهم الى مدتهم ) ((زيرا خداوند پرهيزكاران (و آنها را كه از هرگونه پيمان شكنى و تجاوز اجتناب مى كنند) دوست مى دارد)) (ان اللّه يحب المتقين ).