در آيـات گـذشته سخن از اعمال شرك آميز يهود و نصارى بود كه براى دانشمندان خود يك نوع الـوهيت قائل بودند, در اين آيه مى گويد: آنها نه تنها مقام الوهيت را ندارند بلكه صلاحيت رهبرى خـلق را نيز دارا نيستند, بهترين گواه اين سخن خلافكاريهاى گوناگون آنهاست , روى سخن را بـه مـسـلـمانان كرده , مى گويد:((اى كسانى كه ايمان آورده ايد ! بسيارى از علماى اهل كتاب و راهـبان , اموال مردم رابه باطل مى خورند, و خلق را از راه خالق باز مى دارند)) (يا ايها الذين آمنوا ان كثيرامن الا حبار والرهبان لياكلون اموال الناس بالباطل ويصدون عن سبيل اللّه ).
آنها به صورتهاى مختلفى اموال مردم را بدون مجوز و از طريق باطل مى خورند.
يكى اين كه : حقايق تعليمات آيين مسيح (ع ) و موسى (ع ) را كتمام مى كردندتا مردم به آيين جديد (آيين اسلام ) نگروند و منافع آنها به خطر نيفتد و هدايايشان قطع نشود.
و ديـگـر ايـن كـه : بـا گـرفـتن ((رشوه )) از مردم حق را باطل و باطل را حق مى كردندو به نفع زورمندان و اقويا حكم باطل مى دادند.
يـكى ديگر از طرق نامشروع درآمدشان اين بود كه به نام ((بهشت فروشى )) و يا((گناه بخشى )) مبالغ هنگفتى از مردم مى گرفتند.
و امـا جـلوگيرى كردنشان از راه خدا روشن است زيرا آيات الهى را تحريف مى كردند و يا به خاطر حفظ منافع خويش مكتوم مى داشتند.
سـپـس قـرآن به تناسب بحث دنياپرستى پيشوايان يهود و نصارى به ذكر يك قانون كلى در مورد ثـروت انـدوزان پـرداخـته , مى گويد: ((و كسانى كه طلا و نقره راجمع آورى و گنجينه و پنهان مـى كـنـنـد و در راه خدا انفاق نمى نمايند آنها را به عذاب دردناكى بشارت ده )) (والذين يكنزون الذهب والفضة ولا ينفقونها فى سبيل اللّه فبشرهم بعذاب اليم ).
آيـه فـوق صـريحا ثروت اندوزى و گنجينه سازى اموال را تحريم كرده است و به مسلمانان دستور مـى دهـد كه اموال خويش را در راه خدا, و در طريق بهره گيرى بندگان خدا به كار اندازند, واز انـدوخـتـن وذخيره كردن وخارج ساختن آنها از گردش معاملات به شدت بپرهيزند, در غير اين صورت بايد منتظر عذاب دردناكى باشند.
اين عذاب دردناك تنها كيفر شديد روز رستاخيز نيست بلكه مجازاتهاى سخت اين دنيا را كه بر اثر بـه هـم خـوردن موازنه اقتصادى و پيدايش اختلافات طبقاتى دامان فقير و غنى را مى گيرد نيز شامل مى شود.