در ايـن آيه اشاره به يكى از مجازاتهاى اين گونه افراد در جهان ديگر كرده ,مى گويد: ((روزى فرا خـواهـد رسـيـد كه (اين سكه ها) را در آتش سوزان دوزخ داغ وگداخته كرده و پيشانى و پهلو و پـشـتـشـان را بـا آن داغ مى كنند)) (يوم يحمى عليها فى نار جهنم فتكوى بها جباههم وجنوبهم وظهورهم ).
و در هـمـيـن حـال فـرشتگان عذاب به آنها مى گويند: ((اين همان چيزى است كه براى خودتان انـدوخـتـيد و به صورت كنز در آورديد)) و در راه خدا به محرومان انفاق نكرديد (هذا ما كنزتم لا نفسكم ).
((اكـنـون بچشيد آنچه را براى خود اندوخته بوديد)) و عواقب شوم آن رادريابيد (فذوقوا ما كنتم تكنزون ).
ايـن آيـه بـار ديگر بر اين حقيقت تاكيد مى كند كه اعمال انسانها از بين نمى روندو همچنان باقى مـى مانند و همانها هستند كه در جهان ديگر برابر انسان مجسم مى شوند و مايه سرور و شادى و يا رنج و عذاب او مى گردند.