مـدارك اسـلامـى بـه ما مى گويد: هيچ پيامبرى مرتكب گناه نمى شود, و مقام پيشوايى خلق به شـخـص گناهكار, و اگذار نخواهد شد, و مى دانيم كه آدم از پيامبران الهى بود, بنابراين آنچه در پـاره اى از تعبيرات در باره پيامبران در قرآن آمده است كه نسبت عصيان به آنها داده شده , همگى به معنى ((عصيان نسبى )) و ((ترك اولى ))است , نه گناه مطلق .
تـوضـيح اين كه : گناه بر دو گونه است , ((گناه مطلق )) و ((گناه نسبى )), گناه مطلق همان مخالفت نهى تحريمى و مخالفت با فرمان قطعى خداوند است و هرگونه ترك واجب و انجام حرام را شامل مى شود.
امـا ((گـناه نسبى )) آن است كه عمل غيرحرامى از شخص بزرگى سر زند, كه باتوجه به مقام و موقعيتش شايسته او نباشد.
فـى الـمـثـل نـمـازى كـه ممكن است از يك فرد عادى , نماز ممتازى باشد براى اوليا حق , گناه محسوب شود.
ساير اعمال آنها غير از عبادات نيز چنين است , و با توجه به موقعيت آنهاسنجيده مى شود, به همين دلـيـل اگـر يـك ((تـرك اولى )) از آنها سر زند, مورد عتاب وسرزنش پروردگار قرار مى گيرند ـمنظور از ترك اولى اين است كه انسان كار بهتر رارها كند و سراغ كار خوب يا مباحى برود.
نـهـى آدم از ((شـجره ممنوعه )) نيز يك نهى تحريمى نبود بلكه با توجه به موقعيت آدم با اهميت تلقى شد و مخالفت با اين نهى ـهر چند نهى كراهتى بودـموجب چنان مؤاخذه و مجازاتى از طرف خداوند گرديد.