اين سوره كه به گفته بعضى از مفسران بعد از سوره اسرا و قبل از سوره هودنازل شده است روى چند مساله اصولى و زيربنايى تكيه مى كند, كه از همه مهمترمساله ((مبدا)) و ((معاد)) است .
مـنـتـها نخست از مساله وحى و مقام پيامبر(ص ) سخن مى گويد, سپس به نشانه هايى از عظمت آفـريـنـش مـى پـردازد, بعد مردم را به ناپايدارى زندگى مادى دنياو لزوم توجه به سراى آخرت متوجه مى سازد.
و بـه تـنـاسب همين مسائل قسمتهاى مختلفى از زندگى پيامبران بزرگ ازجمله نوح و موسى و يونس (ع ) را بازگو مى كند و به همين مناسبت نام سوره يونس بر آن گذارده شده است .
و بـالاخـره بـراى تـكميل بحثهاى فوق در هر مورد مناسبى از بشارت و انذار,بشارت به نعمتهاى بى پايان الهى براى صالحان و انذار و بيم دادن طاغيان وگردنكشان , استفاده مى كند.
لذا در روايتى از امام صادق (ع ) مى خوانيم كه فرمود: ((كسى كه سوره يونس رادر هر دو يا سه ماه بـخواند بيم آن نمى رود كه از جاهلان و بى خبران باشد, و روزقيامت از مقربان خواهد بود)) واين به خاطر آن است كه آيات هشداردهنده وبيداركننده در اين سوره فراوان است .
به نام خداوند بخشنده بخشايشگر.
(آيه ) در اين سوره بار ديگر با ((حروف مقطعه )) قرآن روبرو مى شويم كه به صورت ((الف لام را)) (الر) ذكر شده است .
بـه دنـبال آن نخست اشاره به عظمت آيات قرآن كرده , مى گويد: ((آنها آيات كتاب حكيم است )) (تلك آيات الكتاب الحكيم ).
تـوصـيـف قـرآن بـه ((حكيم )) اشاره به اين است كه آيات قرآن داراى آن چنان استحكام و نظم و حسابى است كه هرگونه باطل و خرافه و هزل را از خود دورمى سازد, جز حق نمى گويد و جز به راه حق دعوت نمى كند.