در آيات گذشته خوانديم كه ايمان اضطرارى به هيچ دردى نمى خورد, به همين جهت در اين آيه مـى گـويد: ((اگر ايمان اضطرارى و اجبارى به درد مى خورد) وپروردگار تو اراده مى كرد همه مردم روى زمين ايمان مى آوردند)) (ولو شا ربك لا من من فى الا رض كلهم جميعا).
بـنابراين از عدم ايمان گروهى از آنان دلگير و ناراحت مباش , اين لازمه اصل آزادى اراده و اختيار اسـت كـه گـروهـى مؤمن و گروهى بى ايمان خواهند بود, ((با اين حال آيا تو مى خواهى مردم را اكراه كنى كه ايمان بياورند)) (افانت تكره الناس حتى يكونوا مؤمنين ).
ايـن آيـه بـار ديـگـر تـهمت ناروايى را كه دشمنان اسلام كرارا گفته و مى گويند باصراحت نفى مى كند, آنجا كه مى گويند: اسلام آيين شمشير است و از طريق زور واجبار بر مردم جهان تحميل شده است .
اصـولا ديـن و ايـمـان چـيزى است كه از درون جان بر مى خيزد, نه از برون وبه وسيله شمشير, و مخصوصا پيامبر(ص ) را از اكراه و اجبار كردن مردم براى اسلام برحذر مى دارد.
(آيه ) در عين حال در اين آيه اين حقيقت را يادآور مى شود: درست است كه انسانها مختار و آزادند امـا ((هـيـچ كـس نمى تواند ايمان بياورد, جز به فرمان خدا)) و توفيق و يارى و هدايت او (وما كان لنفس ان تؤمن الا باذن اللّه ).
و لـذا آنـهـا كـه در مسير جهل و عدم تعقل گام بگذارند و حاضر به استفاده ازسرمايه فكر و خرد خويش نباشند ((خداوند رجس و پليدى را بر آنها مى نهد))آن چنان كه موفق به ايمان نخواهند شد (ويجعل الرجس على الذين لا يعقلون ).