آغاز جز دوازدهم قرآن مجيد.


همه ميهمان اويند!.
در آيه قبل اشاره اى به وسعت علم پروردگار و احاطه او به اسرار نهان وآشكار شده بود, و اين آيه در حـقـيـقـت دليلى براى آن محسوب مى شود, چرا كه ازروزى دادن خداوند به همه موجودات سخن مى گويد, همان كارى كه بدون احاطه علمى كامل به همه جهان امكان پذير نيست !.
نخست مى گويد: ((هيچ جنبنده اى در روى زمين نيست مگر اين كه رزق وروزى آن بر خداست , و قـرارگاه او را مى داند, و از نقاطى كه از قرارگاهش به آن منتقل مى شود (نيز) باخبر است )) و در هـر جاباشد روزيش را به او مى رساند (ومامن دابة فى الا رض الا على اللّه رزقها ويعلم مستقرها ومستودعها).
((تـمـام ايـن حـقـايق (با همه حدود و مرزهايش ) در كتاب مبين و لوح محفوظعلم خداوند ثبت است )) (كل فى كتاب مبين ).