در روايـات مـتعددى كه از طرق اهل بيت (ع ) به ما رسيده امت معدوده به معنى نفرات كم , واشاره به ياران حضرت مهدى (عج ) گرفته شده است , ولى همانگونه كه گفتيم معنى ظاهر آيه اين است كه امت معدوده به معنى زمان معدود ومعين است , واتفاقا در روايتى كه از اميرمؤمنان على (ع ) در تـفـسير آيه نقل شده ((امت معدوده )) همين گونه تفسير گرديده , بنابراين روايات مزبور ممكن است اشاره به معنى دوم آيه وبه اصطلاح ((بطن آيه )) بوده باشد.
(آيـه ) يكى ديگر از نقطه هاى ضعف آنان , كم ظرفيتى در برابر مشكلات وناراحتيها و قطع بركات الهى است , چنان كه قرآن مى گويد: ((و هرگاه نعمت ورحمتى به انسان بچشانيم و سپس آن را از او برگيريم او مايوس و نوميد مى شود و به كفران و ناسپاسى بر مى خيزد)) (ولئن اذقنا الا نسان منا رحمة ثم نزعناها منه انه ليؤس كفور).
كلمه ((انسان )) در اين گونه آيات اشاره به انسانهاى تربيت نايافته و خودرو وبى ارزش است .
(آيـه ) سـومـيـن نـقـطه ضعف آنها اين است كه به هنگامى كه در ناز و نعمت فرو مى روند, چنان خـودبـاخـتگى و غرور و تكبر بر آنها چيره مى شود كه همه چيز رافراموش مى كنند, چنانكه قرآن مـى گـويـد: ((و اگـر بـعـد از شدت و رنجى كه به اورسيده نعمتهايى به او بچشانيم مى گويد: مـشـكـلات از مـن بـرطـرف شـد, و ديگر باز نخواهدگشت و غرق شادى و غفلت و فخر فروشى مى شود)) آنچنان كه از شكر نعمتهاى پروردگار غافل مى گردد (ولئن اذقناه نعم بعد ضرا مسته ليقولن ذهب السيئات عنى انه لفرح فخور).
(آيـه ) سـپـس در ايـن آيه اضافه مى كند: ((مگر آنها كه (در سايه ايمان راستين ) صبر و استقامت ورزيـدنـد و كـارهاى شايسته انجام دادند)) و در همه حال ازاعمال صالح فروگذار نمى كنند, از تنگ نظريها و ناسپاسيها و غرور, و تكبر بركنارند(الا الذين صبروا وعملوا الصالحات ).
آنـهـا نـه بـه هنگام وفور نعمت , مغرور مى شوند و خدا را فراموش مى كنند, و نه به هنگام شدت و مصيبت مايوس مى گردند و كفران مى كنند.
و بـه همين دليل : ((براى اين افراد آمرزش و پاداش بزرگى خواهد بود)) (اولئ ك لهم مغفرة واجر كبير).
آيه ـ شان نزول : براى اين آيه و دو آيه بعد دو شان نزول نقل شده :نخست اين كه گروهى از رؤساى كـفـار مـكه نزد پيامبر(ص ) آمدند و گفتند: اگر راست مى گويى كه پيامبر خدا هستى كوههاى مـكه را براى ما طلا كن ! و يا فرشتگانى رابياور كه نبوت تو را تصديق كنند ! اين آيه نازل شد و به آنها پاسخ گفت .
شـان نـزول ديـگـرى از امام صادق (ع ) نقل شده و آن اين كه پيامبر به على (ع ) فرمود:من از خدا خواسته ام كه ميان من و تو برادرى برقرار سازد و اين درخواست قبول شد و نيز خواسته ام كه تو را وصى من كند اين درخواست نيز اجابت گرديد,هنگامى كه اين سخن به گوش بعضى از مخالفان رسـيد (از روى عداوت و دشمنى )گفتند به خدا سوگند يك من خرما در يك مشك خشكيده از آنـچـه مـحـمـد(ص ) ازخـداى خـود خـواسـتـه بـهـتر است (اگر راست مى گويد) چرا از خدا نخواست فرشته اى براى يارى او بر دشمنان بفرستد و يا گنجى كه او را از فقر نجات دهد اين آيات فوق نازل شد و به آنها پاسخ داد.