از مجموع آيات و روايات چنين استفاده مى شود كه ((اعراف )) گذرگاه سخت و صعب العبورى بر سـر راه بهشت سعادت جاويدان است , طبيعى است كه افرادنيرومند و قوى يعنى صالحان و پاكان با سرعت از اين گذرگاه عبور مى كنند اماافرادى كه خوبى و بدى را به هم آميختند در اين مسير وا مى مانند.
هـمـچـنين طبيعى است كه سرپرستان جمعيت و پيشوايان قوم در گذرگاههاى سخت همانند فرماندهانى كه در اين گونه موارد در آخر لشكر راه مى روند تا همه سپاهيان بگذرند, در آنجا توقف مـى كنند تا به كمك ضعفاى مؤمنان بشتابند و آنهاكه شايستگى نجات را دارند در پرتو امدادشان رهايى يابند.
بـنابراين در اعراف , دو گروه وجود دارند, ضعيفان و آلودگانى كه در رحمتندو پيشوايان بزرگ (يعنى انبيا, امامان وصالحان ) كه در همه حال يار وياور ضعيفانند.