سـوره ((ابـراهـيـم )) هـمان گونه كه ديديم از بيان نقش حساس قرآن در خارج ساختن انسان از ظـلـمـات جـهل و شرك به نور علم و توحيد, آغاز شد, و با بيان نقش قرآن در انذار همه توده ها و تعليم توحيد و تذكر اولوا الالباب پايان مى گيرد.
اين ((آغاز)) و ((پايان )) بيانگر اين واقعيت است كه همه آنچه را مى خوانيم در همين قرآن است , و به گفته اميرمؤمنان على (ع ) فيه ربيع القلب وينابيع العلم S( ((بهار دلها وسرچشمه علوم و دانشها همه در قرآن است )).
و هـمـچـنـيـن درمـان همه بيماريهاى فكرى و اخلاقى و اجتماعى و سياسى رابايد در آن جست ((فاستشفوه من ادوائكم )).
ايـن بيان دليل بر اين است كه بر خلاف سيره بسيارى از مسلمانان امروز كه به قرآن به عنوان يك كتاب مقدس كه تنها براى خواندن و ثواب بردن نازل شده مى نگرند كتابى است براى دستورالعمل در سراسر زندگى انسانها.
و بالاخره كتابى است كه هم دانشمند را تذكر مى دهد, و هم توده مردم از آن الهام مى گيرند.
فـرامـوش كـردن اين كتاب بزرگ آسمانى و روى آوردن به مكتبهاى انحرافى شرق و غرب يكى از عوامل مؤثر عقب افتادگى و ضعف و ناتوانى مسلمين است .
((پايان سوره ابراهيم ))