از آنـجا كه در آيات گذشته , بحث از توحيد و حق و مبارزه با شرك و باطل بود, در اين آيه به تاثير فـوق الـعـاده قـرآن و نـقش سازنده آن در اين رابطه پرداخته ,مى گويد: ((و از قرآن , آنچه شفا و رحمت است براى مؤمنان , نازل مى كنيم )) (وننزل من القرآن ما هو شفا ورحمة للمؤمنين ).
قـرآن نـسـخـه اى اسـت بـراى سـامان بخشيدن به همه نابسامانيها, بهبودى فرد وجامعه از انواع بيماريهاى اخلاقى واجتماعى .
((ستمگران را جز خسران (و زيان بيشتر چيزى بر آنها) نمى افزايد)) (ولا يزيدالظالمين الا خسارا) چـرا كـه به جاى اين كه از اين وسيله هدايت بهره گيرند باحالتى صددرصد منفى به سراغ قرآن مى آيند لذا عناد و كفر در جانشان عمق بيشترى پيدا مى كند.
(آيه ) در اين آيه به يكى از ريشه دارترين بيماريهاى اخلاقى ((انسانهاى تربيت نايافته )) اشاره كرده , مـى گويد: ((و هنگامى كه به اين انسان نعمت مى بخشيم (غرور و استكبار به او دست مى دهد) به پـروردگار خود پشت مى كند و با حالت تكبر, دور مى شود)) (واذا انعمنا على الا نسان اعرض ونـا بجانبه ).
((اما هنگامى كه (نعمت را از او سلب كنيم , و حتى ) مختصر ناراحتى به اوبرسد ياس و نوميدى سر تا پاى او را فرا مى گيرد)) (واذا مسه الشر كان يؤسا).
(آيـه ) در ايـن آيـه روى سـخن را به پيامبر(ص ) كرده , مى فرمايد: ((بگو: هركس بر طبق روش و خلق و خوى خود عمل مى كند)) (قل كل يعمل على شاكلته ).
مـؤمـنـانى كه از آيات قرآن , شفا مى طلبند و رحمت كسب مى كنند, و ظالمانى كه جز خسارت و زيان , بهره اى از آن نمى گيرند, و انسانهاى كم ظرفيتى كه در حال نعمت مغرورند و در مشكلات مـايـوس و زبـون , هـمه اينها طبق روحياتشان عمل مى كنند, روحياتى كه بر اثر تعليم و تربيت و اعمال مكرر خود انسان شكل گرفته است و به اعمال انسان شكل و جهت مى دهد.
و در اين ميان خداوند شاهد و ناظر حال همه است : ((آرى پروردگار شماآگاهتر است به كسانى كه راهشان (بهتر و) از نظر هدايت پربارتر است )) (فربكم اعلم بمن هو اهدى سبيلا ).