چـند آيه قبل سخن از قرآن بود, در اينجا در همين زمينه سخن مى گويد,نخست مى فرمايد: ((و اگـر بخواهيم آنچه را بر تو وحى فرستاده ايم , از تو مى گيريم ))(ولئن شئنا لنذهبن بالذى اوحينا اليك ).
((سپس كسى را نمى يابى كه در برابر ما از تو دفاع كند)) و آن را از ما بازپس گيرد(ثم لا تجد لك به علينا وكيلا ).
پس اين مائيم كه اين علوم را به تو بخشيده ايم تا رهبر و هادى مردم باشى , و اين مائيم كه هرگاه صلاح بدانيم از تو بازپس مى گيريم , و هيچ كس را در اين رابطه دخل و تصرفى نيست !.
(آيـه ) ايـن آيـه كـه بـه صـورت اسـتـثـنـا آمده است , مى گويد: اگر ما اين علم ودانش را از تو نـمـى گيريم چيزى نيست : ((مگر رحمت پروردگارت )) (الا رحمة من ربك ) رحمتى است براى هـدايـت و نجات خودت و رحمتى است براى هدايات ونجات جهان بشريت و اين رحمت در واقع دنباله همان رحمت آفرينش است كه ايجاب مى كند هرگز روى زمين از حجت الهى خالى نماند.
و در پـايـان آيـه بـه عـنـوان تـاكـيد, يا به عنوان بيان دليل بر جمله سابق مى گودى :((كه فضل پروردگارت بر تو بزرگ بوده است )) (ان فضله كان عليك كبيرا).
وجود زمينه اين فضل در دل تو كه با آب عبادت و تهذيب نفس و جهادآبيارى شده از يكسو, و نياز مبرم بندگان به چنين رهبرى از سويى ديگر, ايجاب كرده است كه فضل خدا بر تو فوق العاده زياد باشد.
درهاى علم را به روى تو بگشايد, از اسرار هدايت انسان آگاهت سازد, و ازخطاها محفوظت دارد, تا الگو و اسوه اى براى همه انسانها تا پايان جهان باشى (آيه ).