ايـن سـوره (سوره اعراف ) با بيان عظمت قرآن آغاز شده , و با آن پايان مى پذيرد, در اين آيه دستور مـى دهـد: ((هـنـگامى كه قرآن تلاوت مى شود, با توجه , به آن گوش دهيد و ساكت باشيد, شايد مشمول رحمت خدا گرديد)) (واذا قر القرآن فاستمعوا له وانصتوا لعلكم ترحمون ).
از ظـاهـر آيـه اسـتـفاده مى شود كه اين حكم , عمومى و همگانى است و مخصوص به حال معينى نيست S( يعنى , شايسته و مستحب است كه در هر كجا و در هر حال كسى قرآن را تلاوت كند, ديگران بـه احترام قرآن سكوت كنند و گوش جان فرا دهند و پيام خدا را بشنوند و در زندگى خود از آن الهام گيرند, زيرا قرآن تنها كتاب قرائت نيست ,بلكه كتاب فهم و درك و سپس عمل است .
تنها موردى كه اين حكم الهى شكل وجوب به خود مى گيرد موقع نمازجماعت است كه ماموم به هنگام شنيدن قرائت امام بايد سكوت كند و گوش فرادهد.
(آيـه ) سـپس در اين آيه براى تكميل دستور فوق به پيامبر(ص ) دستورمى دهد ـو البته يك حكم عمومى است اگر چه روى سخن در آن به پيامبر(ص )شده همانند بسيارى ديگر از تعبيرات قرآن ـ كـه : ((پـروردگـارت را در دل خود از روى تضرع و خوف يادكن )) (واذكر ربك فى نفسك تضرعا وخيفة ).
سپس اضافه مى كند: ((و آهسته و آرام نام او را بر زبان بياور)) (ودون الجهر من القول ).
و اين كار را همواره ((صبحگاهان و شامگاهان تكرار كن )) (بالغدو والا صال ).
((و هرگز از غافلان و بى خبران از ياد خدا مباش )) (ولا تكن من الغافلين ).
ياد خدا همچون باران بهارى است كه چون بر دل ببارد گلهاى بيدارى ,توجه , احساس مسؤوليت , روشن بينى و هرگونه عمل مثبت و سازنده اى رامى روياند.
(آيـه ) سپس با اين سخن سوره را پايان مى دهد كه نه تنها شما بايد درهمه حال به ياد خدا باشيد, فـرشـتـگان مقرب پروردگار و ((آنها كه در مقام قرب , نزدپروردگار تواند هيچ گاه از عبادت او تكبر نمى ورزند, و همواره تسبيح او مى گويند وذات پاكش را از آنچه شايسته مقام او نيست منزه مـى شـمـارنـد و در پـيـشـگاه او سجده مى نمايند)) (ان الذين عند ربك لا يستكبرون عن عبادته ويسبحونه وله يسجدون ).
پايان سوره اعراف .