در چند آيه قبل يكى از بهانه جوييهاى مشركان آمده بود و جوابى اجمالى وسربسته براى آن گفته شـد, ايـن آيه به همان مطلب بازگشته و پاسخى صريحتر ومشروحتر به آن داده , مى گويد: ((ما هـيـچ يـك از رسـولان را قـبـل از تـو نـفـرستاديم مگراين كه همه آنها (از جنس بشر بودند) غذا مـى خـوردنـد و در بـازارهـا راه مـى رفـتند)) و بامردم حشر و نشر داشتند (وما ارسلنا قبلك من المرسلين الا انهم لياكلون الطعام ويمشون فى الا سواق ).
و در عـيـن حـال ((بعضى از شما را وسيله امتحان بعض ديگر قرار داديم ))(وجعلنا بعضكم لبعض فتنة ).
ايـن آزمـايش ممكن است از اين طريق باشد كه انتخاب پيامبران از انسانهايى كه از ميان توده هاى جـمعيت محروم بر مى خيزند خود آزمايش بزرگى است , چرا كه گروهى ابا دارند زير بار همنوع خـود بـرونـد بخصوص كسى كه از نظر امكانات مادى و يا سن و سال در سطح پايينى قرار داشته باشد.
و به دنبال اين سخن , همگان را مورد خطاب قرار داده و سؤال مى كند: ((آياصبر و شكيبايى پيشه مـى كـنـيـد))؟ اتصبرون ) چرا كه مهمترين ركن پيروزى در تمام اين آزمايشها صبر و استقامت و پايمردى است .
و در پـايـان آيه به عنوان يك هشدار مى فرمايد: ((پروردگار تو همواره بصير وبينا بوده و هست )) (وكان ربك بصيرا).
مـبـادا تصور كنيد چيزى از رفتار شما در برابر آزمونهاى الهى از ديده بينا وموشكاف علم خداوند مكتوم و پنهان مى ماند, او همه را دقيقا مى داند و مى بيند.