آغاز جز نوزدهم قرآن مجيد.
(آيه )ـ ادعاهاى بزرگ :.
در اينجا دو قسمت ديگر از بهانه هاى مشركان را مطرح كرده , چنين پاسخ ‌مى دهد .
نـخـست مى فرمايد: ((آنها كه اميدى به لقاى ما ندارند (و رستاخيز را انكارمى كنند), مى گويند: چـرا فرشتگان بر ما نازل نمى شوند, و يا پروردگارمان را با چشم خود نمى بينيم )) (وقال الذين لا يرجون لقانا لولا انزل علينا الملا ئكة او نرى ربنا).
اين قابل قبول نيست كه پيك وحى تنها بر او نازل شود و ما او را نبينيم !.
بـهـتـرين دليل براى اين كه اين سخنان را به خاطر تحقيق پيرامون نبوت پيامبر نمى گفتند اين است كه تقاضاى مشاهده پروردگار كردند و او را تا سرحديك جسم قابل رؤيت تنزل دادند, همان تقاضاى بى اساسى كه مجرمان بنى اسرائيل نيز داشتند, و پاسخ قاطع آن را شنيدند كه شرح آن در سوره اعراف آيه 143آمده است .
لذا قرآن در پاسخ اين تقاضاها مى گويد: ((آنها در مورد خود تكبر ورزيدند وگرفتار غرور و كبر و خودبينى شدند)) (لقد استكبروا فى انفسهم ).
((و طغيان كردند, چه طغيان بزرگى ))؟ (وعتوا عتوا كبيرا).
(آيـه )ـسـپـس به عنوان تهديد مى گويد: اينها كه تقاضا دارند فرشتگان راببينند, به آرزوى خود مى رسند اما ((روزى كه فرشتگان را مى بينند روز بشارت براى مجرمان نخواهد بود)) چرا كه روز مجازات و كيفرهاى دردناك اعمال آنهاست (يوم يرون الملا ئكة لا بشرى يومئذ للمجرمين ).
آرى ! در آن روز از ديـدن فـرشـتگان خوشحال نخواهند شد, بلكه چون نشانه هاى عذاب را همراه مـشاهده آنان مى بينند به قدرى در وحشت فرو مى روندكه همان جمله اى را كه در دنيا به هنگام احـساس خطر در برابر ديگران مى گفتند برزبان جارى مى كنند ((و مى گويند: ما را امان دهيد, ما را معاف داريد)) (ويقولون حجرا محجورا).
ولى بدون شك نه اين جمله و نه غير آن اثرى در سرنوشت محتوم آنها ندارد.
(آيـه )ـاين آيه وضع اعمال اين مجرمان را در آخرت مجسم ساخته ,مى گويد: ((و ما به سراغ تمام اعـمـالـى كـه آنـهـا انجام دادند مى رويم و همه را همچون ذرات غبار پراكنده در هوا مى كنيم ))! (وقـدمـنـا الى ما عملوا من عمل فجعلناه هبامنثورا) يعنى , اعمال آنها به قدرى بى ارزش و بى اثر خواهد شد كه اصلا گويى عملى وجود ندارد.
زيرا چيزى كه به عمل انسان شكل و محتوا مى دهد, نيت و هدف عمل است , افراد با ايمان , با انگيزه الـهـى و هـدفـهـاى مـقدس و پاك به سراغ انجام كارهامى روند در حالى كه مردم بى ايمان غالبا گـرفـتار تظاهر, رياكارى و تقلب و غرور وخودبينى هستند, و همين سبب بى ارزش شدن اعمال آنها مى شود.
(آيـه )ـو از آنـجـا كـه قـرآن معمولا نيك و بد را در برابر هم قرار مى دهد تا بامقايسه , وضع هر دو روشـن شود, اين آيه از بهشتيان سخن مى گويد و مى فرمايد:((بهشتيان در آن روز قرارگاهشان بهتر و استراحتگاهشان نيكوتر است )) (اصحاب الجنة يومئذ خير مستقرا واحسن مقيلا ).